Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

i wyczucia, by uniknąć przerysowania i nadmiernej ekspresji,która by niweczyła właściwy Beckettowi klimat. W tymwzględzie spektakl obronił się sam, co uznawane było powszechniejako zasadniczy sukces Teatru 38. Te nierzadkowyrafinowane dialogi, pełne perfidnej, a kiedy indziej nachalnejironii, czarnego humoru, były skutecznym środkiemznęcania się nad człowiekiem w każdej epoce. Unaoczniałymechanizmy ludzkiego zachowania, świat brutalnej, bezwzględniejwalki o byt i dominację, o panowanie. Dwiepierwsze miniatury Becketta mówiły o tym wprost, trzecia– operująca bardziej wyrafinowanymi obrazami, psychologiczniebardziej złożona, wymagała od widzów głębszegorozeznania w zagadnieniach ludzkiej psychiki i złożonychsystemach społeczno-politycznych. Przemówił ze scenyBeckett zadziwiającą aktualnością, podaną nienachalnie,dzięki czemu apolityczne z natury jego teksty nabierałyszerszych odniesień, stwarzały też możliwość poszerzonejinterpretacji ze strony widowni.Miniatury, będące teatralną aforystyką XX stulecia, ukazywałydążenie autora do wyrażania tematów, w sposóbuproszczony, które podejmował w swoich powieściachi dramatach. Dzięki precyzji wyrazu i kwintesencji środkówminiatury stawały się bardzo trafną formą do wyrażaniaświata Samuela Becketta.W kilka lat później, w czerwcu 1991 r., dziennikarzowi„Gazety Wyborczej” Piotr Szczerski wyznał wprost, że właśnieSamuel Beckett, postrzegany w Polsce często jako autorkontrowersyjny, nieprzystępny i elitarny, a w rzeczywistościklasyk teatru XX wieku, jest jego duchowym patronem,źródłem jego artystycznych odniesień.– 98 –