Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

czas, gdzie wstyd było przyznać się oficjalnie np. do autorstwasztuki, czy własnej metody twórczej, czas, gdzie:„karane” było wzięcie na warsztat gotowego dramatu,tworzenie kreacji aktorskich, preferowanie dyktatury reżysera.Nasz spektakl, niemieszczący się w głównym nurcie,wywoływał na festiwalu oburzenie – to chyba najlepszesłowo, jakie dzisiaj mogę użyć – a co za tym idzie, mójteatr stał się niepopularny. Ponieważ jednak „obiektywnasytuacja” nie jest żadnym usprawiedliwieniem, próbowałemustalić, przyczyny tkwiące w nas, w tym co usiłowaliśmywyartykułować. Ale brak dystansu działał na nasząniekorzyść.Następny spektakl, powstały w roku 1976 –„Ślepcy”– był jakby świadectwem naszego zmagania się z materiąteatru, ale przede wszystkim – zmagania się z opiniamii środowiskiem. Był to, uważam, mój okres „błędówi wypaczeń”, więc nienajszczęśliwszy, ale zarazem okresnajciekawszy – czas walki z wiatrakami, z przeciwnikiemczęsto i urojonym. Spektakl na ślepo wymierzał ciosywszystkiemu, co było w ruchu studenckim skostniałe i dogmatyczne,ale przez to sam popadał w dogmatyzm. Byłbuntem przeciwko „teatrowi wspólnoty”, ośmieszał „robionąsztucznie szczerość”, a przede wszystkim ośmieszałsam obrzęd, rytuał, gdzie aktor i widz dostępują aktu komunii– metodę, która w ślad za Grotowskim tak zachłystywałsię wtedy teatr. Ośmieszał przekornie cały teatr„dobrej woli”, jak go wtedy nazwałem. W efekcie spektaklokazał się być wymierzony w ludzi, którzy ówcześniekształtowali oblicze teatru studenckiego. Jak pisała z wrodzonąsobie skłonnością do porównań M. Dzieduszycka– 137 –