Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

skie z miejsca zaczęły ze sobą konkurować i walczyć o „rząddusz” w studenckim teatrze. „Etiuda optymistyczna” Infernokierowanego przez Jacka Schoena oraz „Z butami donieba” Piotra Szczerskiego i Teatru Judasz już w samych,wiele mówiących, tytułach różnią się diametralnie. Zatrzymajmysię na chwilę przy tym drugim, niosącym poważneprzemyślenia filozoficzne i duchowe oraz formę niezwyklebogatą, ostrą i dynamiczną, a treść bardzo obszerną: od problematykimiłości, przyjaźni, lojalności po walkę o miejscew życiu, problemy władzy, wolności, niezależności.Słowa – wielkie, nie wypowiedziane, ale wręcz wykrzykiwane,muzyka mechaniczna, ciekawie dobrana – dająnie tylko ekspresję, ale teatralną agresję, zwłaszcza kiedyklocki uderzają widzów po nogach. (...) Teatr „Judasz”to teatr młodzieńczo niepokorny. 24Teatr „Judasz” założony przez studenta III roku polonistykiUniwersytetu Jagiellońskiego – Piotra Szczerskiego,we wrześniu 1974 roku, już w niespełna rok później miałukształtowaną indywidualną świadomość, dając efekt spektaklem„Z butami do nieba”Założyciel i reżyser tak wspomina początki:Myśląc dużo wcześniej o własnym teatrze szukałem tegopierwszego impulsu, „pierwszej przyczyny”, z której mógłbyzrodzić się teatr. Nie wierząc w metafizyczną koncepcjęgrupy, która pewnego dnia spotkałaby się i porozmawia-24Barbara Natkaniec: „Interno” i „Judasz” – nowe wydarzenia studenckiegoteatru. „Echo Krakowa” Kraków 1975, nr 193.– 18 –