Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

Problem wolności i jej granic pojawił się również w spektaklachinnych grup teatralnych prezentowanych na Starcie‘76. Widzimy więc, że nie była to sprawa jednostkowa,poruszona przez „Fantastron” i Szczerskiego, ale ogólnapotrzeba (nawet) społeczna. Spektakl ten można odbieraćnie tylko w kategoriach politycznych i społecznych. (Niebawemprognozy zaobserwowane i przedstawione przezteatr studencki spełniły się wystąpieniami w Radomiu i Ursusie.Czynne ich zlikwidowanie odbyło się nie bez udziału– przynajmniej teoretycznego, w masowych, stadionowychpotępieniach – społeczeństwa, haniebnych i wymuszanych).„Ślepcy” byli też atakiem wymierzonym przeciw teatrowiwspólnoty, przeciw ludziom, którzy wtedy kierowali obliczemteatru otwartego. Nic więc dziwnego, że i wśród widzówwywodzących się z grup teatralnych spektal wywołałatmosferę skandalu i sensacji. Jednak pomawianie „Fantastronu”o tendencje faszystowskie i sprzyjanie sadyzmowi,wydają się nieuprawnione i grubo przesadzone. Dla prawdyhistorycznej odnotujmy również głos pozytywny o dzieleSzczerskiego, który wygłosiła Małgorzata Dzieduszycka nałamach „Kultury” (nie po raz pierwszy „zawodowy” recenzentteatru otwartego okazał się bardziej rzetelny i obiektywnyniż „fachowcy” z prasy studenckiej). Nazwała onawystęp „Fantastronu” wydarzeniem:(…) publiczność agresją odpowiedziała na agresję, zaczepkamina zaczepki. Nie było ani chwili do zastanowienia,czemu służy ta zabawa. (...) Juror, który poczuł się zagrożony,pierwszy atakuje oprawcę. Wołania publiczności: Przylaćmu! (...) Pochwalmy zamysł: zbulwersować publiczność,wciągnąć do akcji. Udało im się, uzyskali poczucie zagro-– 28 –