Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

wej bramy kamienicy przy Rynku Głównym 7. Wydarzeniomtym towarzyszyły protesty studentów, skupionychw opozycyjnych organizacjach, wtedy jeszcze oficjalnienie zarejestrowanych, a także publikacje wydawane metodątzw. małej poligrafii, solidaryzujące się z zespołem PiotraSzczerskiego. Eksmitowany Teatr 38, decyzją SenatuAkademickiego UJ tymczasowo kontynuował działalnośćw uniwersyteckiej „Rotundzie”. W lokalu „38” przejętymprzez SCK „Pod Jaszczurami” znalazły miejsce funkcjonowaniainne zespoły, a gospodarzem obiektu był Teatr Sytuacji,związany z krakowską ASP. Przystąpiono rychło doremontu, etapując prace, tak aby można było prowadzić,choć z konieczności w ograniczonym zakresie, działalnośćprogramową.Kierownictwo Teatru 38 podejmowało kilkakrotnie próbypowrotu do swojej dawnej siedziby. Wiosną 1990 r., pismemz dnia 11 kwietnia, Piotr Szczerski, wsparty stanowiskiemwładz rektorskich UJ i dyrekcji Wydziału Kultury i SztukiUrzędu Miasta Krakowa, zwrócił się do Prezydenta miastaKrakowa z deklaracją powrotu „do swojej tradycyjnej siedziby”i prośbą o pomoc w tym względzie.Należy przypomnieć – argumentował Piotr Szczerski – żepomieszczenie przy Rynku Głównym 7 zostało zaadaptowanena teatr przez założycieli Teatru 38, w 1956 r., a to, żeznalazło się pod administracją ówczesnego ZSP było wynikiemsytuacji politycznej, która nie dopuszczała, aby jakakolwiekaktywność studencka mogła odbywać się pozakontrolą studenckiej organizacji. Tamta sytuacja, która mianowałagłównym użytkownikiem lokalu ZSP, została wyko-– 108 –