Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

nie autor połączył ją z dwoma innymi utworami: „Niby – Maska”oraz „Dworzec Victoria”. Ale w 1984 r. Pinter napisałnową krótką sztukę –„Jednego na drogę” i zastąpił „Głosyrodzinne”, a w 1988 r. powstała sztuka „Górski język”. Autornie wyrażając sprzeciwu zastąpienia nim jednego z pozostałychutworów stworzył możliwość elastycznego doboru tekstóww tak pojętym tryptyku. Kolejne części tryptyku byłyreakcjami Pintera na wydarzenia polityczne tamtych czasów– m.in. związane z narodzinami „Solidarności”, wprowadzeniastanu wojennego w Polsce, dążenia mniejszości narodowychw różnych krajach. W wersji Teatru 38 znalazłysię trzy jednoaktówki: „Dworzec Victoria”, „Górski język”oraz „Jednego na drogę”. Pierwszy utwór, mający poniekądcharakter rozbudowanego skeczu, dialog pomiędzy dyspozytorema kierowcą radio taxi wyrażał typową dla twórczościPintera sytuacje niemożności jakiegokolwiek rzeczowego porozumieniaz outsiderem, odrzucającym normalny, uporządkowanyświat. Dwie następne jednoaktówki ukazywały złowspółczesnego świata w jego społeczno-politycznym aspekcie,pełnego cynizmu, okrucieństwa i fałszu, okazywanegoprzez władze, odwołujące się do szczytnych ideałów patriotyzmuczy demokracji, celem usankcjonowania bezprawiai wyzysku. Pytał, bynajmniej nie retorycznie, Piotr Wasilewskina łamach krakowskiej prasy:Czy młodym artystom udało się na scenie odzwierciedlićidee Pintera? Istniejący od 1956 roku Teatr 38 ma spore tradycjewe wprowadzaniu w minionych dziesięcioleciach nasceny polskie sztuk Becketta, Ionesco, Adamova. Dwa latatemu z powodzeniem przyswoił widzom „Audiencję” Havla.Tym razem jednakże trudno mówić o pełnym sukcesie– 111 –