Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

doła”, „Piwnica Pod Baranami”. Pisujący o teatrze studenckimw latach 1968-1972 szybko się utożsamiali z owymisymbolami-kalkami. Każda więc zmiana była gorsza, wtórna,niepotrzebna. Porównywano do tych, którzy mówili jednymjęzykiem.Bardzo szybko następowały przemiany świadomościowe.Mimo to w połowie lat siedemdziesiątych, a nawet później,zachwyty krytyków nad teatrami Nowej Fali skuteczniezastopowały drogę młodszemu pokoleniu. Inspirującą rolęw tym momencie odegrało pismo „Student” 11 , a szczególniegrupa krytyków skupiona wokół idei „Młodej Kultury” –dodatku do tego dwutygodnika (wydanego zaledwie kilkarazy, lecz bardzo szybko funkcjonującego w świadomościogółu jako synonim zmian, a później kolejny mit). Obowiązującazasada definiowania teatru studenckiego jako teatrupolitycznego, zaangażowanego, poprzez upowszechnienietego stereotypu, również nie była stymulatorem rozwoju.Oczywiście ta polityczność inaczej wyglądała w latach 60.,a inaczej po 1970 roku, stąd funkcjonowanie tego stereotypu,tak długo i tylko w tym ujęciu było, psychologicznieuzasadnione. Dopiero erupcja „zaangażowania” i bezlitosnejkrytyki rzeczywistości jaką zaobserwowano u nowejfali teatrów końcem lat siedemdziesiątych obali ten dogmat,choć na szczęście nie odrzuci doniosłych doświadczeń teatrustudenckiego z okresu Nowej Fali. 1211Bogusław Sławomir Kunda: Próba wspólnoty. Warszawa 1988; O późniejszymokresie tego pisma patrz Anna Skoczek: Formy obecności pokolenia Nowej Falina łamach „Studenta”, Kraków 1993.12O Nowej Fali pisali miedzy innymi: Włodzimierz Bolecki: Język jako światprzedstawiony. O wierszach Stanisława Barańczaka. „Pamiętnik Literacki”,Warszawa 1985 z. 2; Anna Skoczek: Formy obecności pokolenia Nowej Fali– 10 –