Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

z widzem w konwencji komedii dell’arte zbliżają teatr docyrku. Tragedia staje się tragedią błazna. W sytuacji, gdypróba szczerości ukazana jest przez programową nieszczerość,gdzie każdy gest nabrzmiały jest sztucznością, gesterotyczny tchnie perwersją, groteska staje się podstawowąkategorią tragiczności, odbijającą ducha naszych czasów.Spektakl nie ma charakteru dyskursywnego, próbuje – bezpośredniozderzając ideę degradacji (groteska) z odpowiednioprzetworzonym tekstem Becketta (absurd) – dać niezależnąwypowiedź o relacji: ja – rzeczywistość w sposóbstricte teatralny”.Spektakl nie znalazł uznania w oczach jury I KonfrontacjiMłodego Teatru w Lublinie w listopadzie 1976 roku,natomiast wiele „prywatnych” osób przyjęło go inaczej, cosprawiło mi osobistą satysfakcję.Potem były „Hocki-Klocki” – chyba nasz najgłośniejszyspektakl, z którym nawet wyjechaliśmy poza granice kraju.Zresztą nasz wyjazd do RFN w październiku 1978 rokuzaliczam do najbardziej udanych przedsięwzięć teatru, któryprowadzę.Sam spektakl jednak jakby złośliwie odbiega od liniiprzeze mnie wytyczonej. Był swego rodzaju kompromisemz publicznością i teatrem, jaki propagowałem wcześniej.Prezentowany na II Konfrontacjach w Lublinie w kwietniu1978 r. roku, nie wywołał skandalu.Był „najgrzeczniejszym” z moich spektakli. Zbudowanyz luźnych scen, bez pierwotnego tekstu, przedstawiałczłowieka uwikłanego w sieć zależności mechanizmu społecznego.Operował głównie gestem scenicznym i kontekstemsytuacyjnym. Mimo, że był próbą mówienia o naszejcodzienności językiem teatralnym, żadna z kilku przedsta-– 139 –