Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

łem wyjściowym, służąc ukazaniu nowych postaw, którew nowych warunkach są pozornie nowe, ale korzeniamigłęboko tkwią w tradycji.A jeśli chodzi o sam teatr?Ciągle wracam do tekstu literackiego bez którego niemogę się obejść, do tego co „ swoiście teatralne”, do znalezieniatakiego języka sceny, który byłby adekwatny doczasów, w których żyjemy. A przede wszystkim powołujesię na prawo do posiadania własnej wizji, prawo do określeniasiebie i swojego pokolenia w naszej skomplikowanejprzecież rzeczywistości. I choć może brzmi to teraz jakpusty frazes, cztery lata pracy w teatrze studenckim zarównonauczyły mnie pokory wobec treści, które pragniesię wyartykułować, jak i pozwoliły nabrać przekonania, żeudowadniając biel koloru białego, niejednokrotnie trzebamocno się pobrudzić.Piotr Szczerski(artykuł ogłoszonyw „Magazynie Studenckim”w styczniu 1979 roku)– 141 –