Teatr 38. Grupa Piotra Szczerskiego

DezintegracjaPoczątkiem 1992 r. Piotr Szczerski ponowił zabiegiu władz miasta Krakowa o możliwość powrotu do lokaluz którego przed trzema laty został Teatr 38 wyrzucony.Wszystkie następne miejsca prób, przechowywania dekoracjii sprzętu, wreszcie występów, miały z koniecznościcharakter przejściowy i gościnny, nie mogły więc stwarzaćpoczucia elementarnej nawet stabilizacji, snuć odpowiedzialnychplanów na przyszłość. Jak poprzednio, zabiegi tenie przyniosły rezultatów. Postępował stan dezintegracji zespołu,jego artystycznych planów, choć grupa zapaleńców,stanowiących czołówkę aktorów, wspierała Szczerskiegow jego zabiegach o tak zasadniczą stabilizację pracy zespołu.I – co warto podkreślić – w przeciwieństwie do kondycjiartystycznej Teatru 38 sprzed „pierwszego” upadku w 1973r., zespół odnosił sukcesy i mógł sięgać po nowe.W maju 1992 r. Piotr Szczerski otrzymał propozycję objęciakierownictwa Państwowego Teatru im Stefana Żeromskiegow Kielcach. Już wcześniej podejmował jako reżyserwspółpracę artystyczną z kilkoma scenami zawodowymi,a w ostatnich latach zapewne w związku z coraz dotkliwiejodczuwalnym brakiem perspektyw w Teatrze 38, aktywnośćswoją w teatrach tych zintensyfikował. Postanowił skorzystaćz przedłożonej mu oferty. Nie podejmując jeszcze ostatecznejdecyzji w odniesieniu do swoich dalszych związkówz Teatrem 38, 10 czerwca 1992 r. przyjął z rąk wojewodykieleckiego Józefa Płoskonki nominację na stanowisko dyrektoranaczelnego i artystycznego Państwowego Teatru im.Stefana Żeromskiego w Kielcach. Pracę rozpoczął z dniem 1września. Podjęcie ostatecznej decyzji w tym względzie nie– 123 –