Almanach PZF 2016

110 | Tomasz mazurkiewicz
Głównymi sposobami minimalizacji ryzyka przez instytucje faktoringowe
są:
– weryfikacja wiarygodności kredytowej faktoranta i odbiorców (dłużników)
przed podpisaniem umowy,
– żądanie potwierdzenia istnienia wierzytelności i jej bezsporności
przed wykupem i finansowaniem,
– informowanie kontrahentów (dłużników) o dokonaniu przelewu wierzytelności
(cesji) i wskazanie wyodrębnionego numeru rachunku należącego
do faktora, na który mają wpływać wpłaty od kontrahentów,
– badanie historii rozrachunków między faktorantem a jego odbiorcami
pod kątem dostosowania warunków umowy do dotychczasowej współpracy
między stronami,
– analiza umów handlowych będących źródłem powstania wierzytelności
pod kątem klauzul umownych zwiększających ryzyko finansowania
(zakaz cesji, prawo zwrotu towaru pełnowartościowego, kary umowne itp.),
– zaliczkowanie finansowanych wierzytelności na poziomie skorelowanym
z historycznymi potrąceniami dokonywanymi przez kontrahentów
faktoringowych,
– wykluczanie z portfela finansowanych należności odbiorców nadmiernie
opóźniających spłaty wierzytelności,
– reasekuracja ryzyka płatniczego dłużników faktoringowych u ubezpieczycieli
należności handlowych,
– stosowanie limitów koncentracji na poszczególnych kontrahentów
w ramach limitu faktoranta,
– dywersyfikowanie portfela finansowanych należności poprzez włączanie
do umowy faktoringowej maksymalnie dużej ilości kontrahentów
(rozproszenie ryzyka kredytowego),
– dywersyfikowanie portfela klientów, angażowanie się we współpracę
z klientami z różnych branż,
– stosowanie ścisłego monitoringu spłat wierzytelności przez kontrahentów.
Zakończenie
Na obecny kształt faktoringu niewątpliwie wpływ miała historia jego rozwoju.
Faktoring jest obecnie nowoczesnym, wielofunkcyjnym produktem.