Almanach PZF 2016

176 | Aleksandra supińska
Rodzaj różnicy Faktoring Forfaiting
Obszar świadczonej
usługi
Powiadomienie
dłużnika
o umowie
Rozłożenie
ryzyka
Faktoring uwzględnia obrót zarówno
krajowy, jak i międzynarodowy.
Dłużnik faktoringowy zwykle jest powiadamiany
o zawarciu umowy, z wyjątkiem
faktoringu tajnego.
Faktor działa przeważnie sam we własnym
imieniu oraz na własne ryzyko.
Forfaiting skupia się wyłącznie na obrocie
międzynarodowym.
Zazwyczaj dłużnik nie wie o zawarciu
transakcji forfaitingowej.
W przypadku wykupu bardzo dużej kwoty
istnieje możliwość utworzenia konsorcjum
forfaiterów, którego celem jest zgromadzenie
niezbędnych środków finansowych oraz
rozłożenie ryzyka na kilka podmiotów.
Źródło: Opracowanie własne na podstawie: Jonasz 2008, s. 34; Milewski 2014; Żelazek 2012.
Faktoring i forfaiting łączą również pewne cechy wspólne, do których
możemy zaliczyć [Jonasz 2008, s. 35–36]:
• Umowa forfaitingu oraz faktoringu zawierana jest według ogólnych
zasad prawa cywilnego, należy do grupy umów nienazwanych.
• Umowa zawierana jest w formie pisemnej, a do jej podpisania najczęściej
dochodzi w trybie negocjacji.
• Korzyścią obu instrumentów finansowych jest szybkie pozyskanie
środków pieniężnych.
• Obie transakcje dotyczą wierzytelności pieniężnych, co do których
nie ma zakazu rozporządzania nimi na rzecz osób trzecich.
• Sens gospodarczy sprowadza się do likwidacji luki finansowej.
• Odpowiedzialność za istnienie wierzytelności leży na zbywcy.
• Umowa ma charakter dwustronny, natomiast stosunek prawny – trójstronny.
• Podobne zasady w przypadku rozwiązania umowy.
Analizując cechy faktoringu oraz forfaitingu, można wyraźnie dostrzec,
że forfaiting to nic innego jak rodzaj faktoringu właściwego, z tą różnicą,
że w przypadku forfaitingu przedmiotem transakcji są wierzytelności
średnio- oraz długoterminowe [Jonasz 2008, s. 36].