Almanach PZF 2016

UMOWA FAKTORINGU | 145
czenie umów, z których wynikają wierzytelności faktoringowe. W związku
z powyższym wskazane jest co najmniej określenie stron takich kontraktów,
dat ich zawarcia, zakresu przedmiotowego oraz terminów spełnienia
świadczeń pieniężnych na rzecz faktoranta. W części ogólnej powinny
znajdować się także wzmianki o zawarciu umów dodatkowych, czyli tzw.
aneksów do umów, które stanowią źródło wierzytelności faktoringowej.
Jak już wcześniej była mowa, przedmiotem umowy faktoringu są także
świadczenia dodatkowe o charakterze usługowym. Wobec powyższego,
wśród jej postanowień powinna znajdować się lista usług, do których
świadczenia zobowiązuje się faktor.
3.1.2. Rodzaj (postać, typ) umowy faktoringu
W doktrynie wskazuje się, że postanowienia analizowanej umowy powinny
określać, jaki rodzaj faktoringu kontrahenci wybrali. W praktyce
kontraktowej brak zastrzeżenia, że faktor nie ponosi odpowiedzialności
za wypłacalność dłużnika, interpretowany jest jako zawarcie umowy faktoringu
właściwego.
3.1.3. Cena za przelaną wierzytelność
Faktorant ma uprawnienie do otrzymania należności pieniężnej za przelaną
wierzytelność. Umowa faktoringu powinna uwzględniać jej cenę, a także
sposób, termin i warunki jej zapłaty. Wysokość niniejszej kwoty uzależniona
jest od formy faktoringu, jaką wybrały strony. Z reguły wpływa na nią
zakres przyjętej przez faktora odpowiedzialności za wypłacalność dłużnika,
okres, na który wypłacana jest faktorantowi zaliczka na poczet ceny, koszty
pieniądza gromadzonego przez faktora, koszty obsługi kontraktu oraz zdolności
płatnicze dłużników faktoringowych. Opiewa ona z reguły na kwotę
stanowiącą od 80 do 90% wartości nominalnej scedowanej wierzytelności.
Jak już wcześniej była mowa, w zależności od uzgodnionego terminu
zapłaty za przelaną wierzytelność rozróżnia się faktoring: dyskontowy,
zaliczkowy i wymagalnościowy. Częstą sytuacją występującą w praktyce
obrotu jest cesja wielu wierzytelności na podstawie umowy faktoringu,
konsekwencją czego jest wystąpienie kilku różnych terminów płatności.
Wówczas strony mogą uzgodnić tzw. średni termin płatności dla powyższych
wierzytelności, który w terminologii angielskiej nazwany jest average
due date. Warto zaznaczyć, że powyższe postanowienie nie może pogarszać
sytuacji dłużnika faktoringowego.