Almanach PZF 2016

UMOWA FAKTORINGU | 133
na jej podstawie faktor poza nabyciem wierzytelności zobowiązuje się do
świadczenia usług dodatkowych.
W związku z powyższym do umowy faktoringu znajdują zastosowanie
przepisy o przelewie (art. 509–516 KC). Wobec dość restrykcyjnego uregulowania
niniejszej instytucji proponuje się, wzorem judykatury niemieckiej,
stosować w drodze analogii, zwłaszcza do umowy faktoringu właściwego,
przepisy o sprzedaży w związku z art. 555 KC, a do umowy faktoringu
niewłaściwego stosować odpowiednio przepisy o poręczeniu (art. 876–887
KC). Jak już była mowa, przedmiotem umowy faktoringu są także czynności
dodatkowe o charakterze usługowym, do których należy stosować
w drodze rozsądnej analogii przepisy regulujące odpowiednie umowy nazwane,
tj. umowę pożyczki (art. 720–724 KC) albo kredytu, w przypadku
gdy faktorem jest bank (art. 96 i nast. PrBank) lub zlecenia w związku
z art. 750 KC, który przewiduje taką możliwość w przypadku, gdy umowa
o świadczenie usług nie jest uregulowana innymi przepisami.
O dominacji poszczególnych elementów decydują kontrahenci, wybierając
rodzaj umowy faktoringu oraz zakres funkcji powierzonych faktorowi.
Nie sposób kategorycznie określić, które z obowiązków faktora mają
dla charakteru jurydycznego analizowanej umowy decydujące znaczenie.
2. Konstrukcja umowy faktoringu
2.1. Podmioty umowy faktoringu
Na tle stosunku prawnego faktoringu można wyróżnić trzy podmioty:
faktora, faktoranta (tj. producenta lub dostawcę towarów bądź usług) oraz
dłużnika faktoringowego (tj. nabywcę towarów bądź usług). Sama umowa
faktoringu zostaje zawarta między dwoma pierwszymi podmiotami.
Dłużnik faktoringowy nie jest stroną umowy faktoringu i często – jak to
bywa w faktoringu tajnym – nie dowiaduje się nawet o jej zawarciu.
Jak już wcześniej wspomniano, umowa faktoringu jest zaliczana do
czynności handlowych. Co więcej, ma ona charakter obustronnie handlowy.
W związku z tym obie strony muszą być przedsiębiorcami w rozumieniu
prawa cywilnego. Zgodnie z art. 431 KC przedsiębiorcą jest osoba
fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331,
prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową.