Almanach PZF 2016

UMOWA FAKTORINGU | 131
że przy takim uregulowaniu umowy pożyczki niedopuszczalny jest zwrot
jej przedmiotu w postaci wierzytelności, która jest prawem.
1.3. Faktoring jako kompleks umów
Koncepcja kwalifikująca umowę faktoringu jako kompleks odrębnych
umów jest w polskiej doktrynie dość odosobniona. Jej przedstawiciele
uznają, że na umowę faktoringu składają się: nazwana umowa przelewu
oraz umowy nazwane i nienazwane, których przedmiotem jest świadczenie
szeregu usług dodatkowych.
Kompleksem umów są umowy niezależne, które łączy jeden wspólny
cel. Wydaje się, że powyższa koncepcja jest nie do zaakceptowania z punktu
widzenia celu gospodarczego, jaki chce osiągnąć faktorant. Mógłby on
zawrzeć odrębnie umowę cesji i o świadczenie dodatkowych usług. Tak
jednak się nie dzieje. Podmioty interpretują umowę faktoringu jako jedność,
nie zaś jako wielość umów zawartych jednocześnie.
1.4. Faktoring jako szczególny rodzaj umowy sprzedaży
Teoria ujmująca faktoring jako szczególny rodzaj umowy sprzedaży wierzytelności
jest bardzo popularna w doktrynach zagranicznych i nawiązuje
z reguły do faktoringu właściwego. W polskiej doktrynie koncepcja ta
oparta jest na art. 555 KC. Stanowi on podstawę do odpowiedniego stosowania
przepisów o sprzedaży do sprzedaży praw, a więc także wierzytelności.
Co więcej, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 31.05.1995
roku uznał umowę faktoringu za umowę sprzedaży.
Zwolennicy omawianej koncepcji zakładają ponadto, że obowiązek
faktoranta do dokonania przelewu wierzytelności i obowiązek faktora do
zapłaty ceny odpowiadają obowiązkom stron umowy sprzedaży. Uznają,
że świadczenia te mają charakter ekwiwalentny. Odnoszą oni powyższą
teorię także do faktoringu niewłaściwego, w konsekwencji czego uznają,
że ryzyko wypłacalności dłużnika, które pozostaje po stronie faktoranta,
jest dopuszczalnym rozszerzeniem odpowiedzialności sprzedającego.
Niewątpliwie definitywne przeniesienie wierzytelności na rzecz faktora
w faktoringu właściwym przemawia za zakwalifikowaniem go jako