Almanach PZF 2016

174 | Aleksandra supińska
Warto zauważyć, że istnieje także możliwość jednoczesnego pozyskiwania
środków pieniężnych poprzez faktoring i krótkookresowy kredyt
bankowy na zasadzie ich komplementarności. Obie formy finansowania
mogą ze sobą harmonizować oraz przynieść przedsiębiorstwu wiele ekonomicznych
korzyści [Czarecki 2007, s. 122–124].
2.2. Faktoring a forfaiting
W praktyce w obrocie gospodarczym często można zaobserwować zamienne
stosowanie terminów „faktoring” oraz „forfaiting”. Pomimo iż obie te
formy finansowania działalności przedsiębiorstwa mają kilka cech wspólnych,
różnią się pod wieloma względami.
E. Jonasz [2008, s. 33] definiuje forfaiting jako ,,szczególną formę wykupu-sprzedaży
wierzytelności przez wyspecjalizowane instytucje forfaitingowe,
która obejmuje przede wszystkim wierzytelności średnio- i długoterminowe
z całkowitym przejęciem ryzyka, czyli bez prawa regresu”.
Ponadto transakcje forfaitingowe są silnie związane z wymianą międzynarodową.
Autorka podaje dalej, że w umowie forfaitingowej, tak jak w przypadku
faktoringu, występują trzy podmioty:
• forfaitysta – dostawca produktów, towarów lub usług,
• dłużnik – nabywca produktów, towarów lub usług,
• forfaiter – instytucja forfaitingowa.
Umowę forfaitingu można zaklasyfikować do umów nienazwanych.
Przedmiotem transakcji forfaitingowych są należności terminowe, które
przybierają postać weksli oraz wierzytelności bezwekslowych o terminach
wymagalności zwykle od 6 do 7 lat. Forfaiter kupuje wierzytelności, a eksporter
otrzymuje zapłatę za wierzytelność pomniejszoną o:
• dyskonto,
• marżę instytucji forfaitingowej,
• opłaty dodatkowe, w tym opłatę z tytułu tzw. dni respektowych (dni,
w których mimo wymagalności należności, nie odnotowano wpływu środków
pieniężnych), oraz opłaty w związku z wycofaniem się jednej ze stron.
Poniższa tabela ukazuje różnice pomiędzy faktoringiem a forfaitingiem: