Leven lang leren voor vitaliteit

In het Nationaal actieprogramma (OCW, 1998) zijn de systeemeisen aan het onderwijs
geformuleerd met behulp van de volgende termen:
• Toegankelijkheid. Iedereen moet binnen duidelijk aangegeven grenzen een beroep kunnen
doen op het stelsel;
Flexibiliteit. Inspelen op ontwikkelingen en op leervragen van individuen;
Breedheid. Het geleerde moet tevens binnen andere contexten te gebruiken zijn;
• Transparantie van het aanbod. Context, functie, vorm, inhoud, duidelijk zicht op rendement
voor het individu;
• Handelingsvrijheid voor het individu (als zelfsturende en zelfrealiserende eenheid), zodat
maatwerk tot stand komt.
Belangrijk punt in het stelsel is dat een dynamische match tussen leervragen van individuen en
het leeraanbod (leermogelijkheden) tot stand komt. Met deze doelen bouwt het Nationaal
actieprogramma ook voort op de ARVO-adviezen van eind jaren ’80 (Van Aalst 1988). Het is
opvallend dat het beleid vooral is gericht op de aanbieders van initiële trajecten. Als positief
punt kan naar voren worden gebracht dat de discussies over een leven lang leren en de
ontwikkeling van de kennis economie, scholen in beweging hebben gebracht. Zij profileren zich
als kennis instellingen en ambiëren een regionale functie. Dat past prima in de discussie over de
regionale functie die het beroepsonderwijs heeft in de kennisinfrastructuur (Nieuwenhuis,
Gielen et al., 2000). Ook Van den Hurk (2002) geeft aan dat het concept leven lang leren voor het
beroeps onderwijs grote veranderingen impliceert, die in een nieuwe missie voor het beroepsonderwijs
kunnen worden geformuleerd. Deze missie wordt geformuleerd als het realiseren van
een langdurig partnerschap met de deelnemer, waarbij het roc hem faciliteert om de eigen
competenties door middel van specifieke maatwerktrajecten verder professioneel te
ontwikkelen. En waarbij het roc daarnaast een pro-actieve rol speelt in de begeleiding van die
deelnemer ten aanzien van scholingsvragen tijdens zijn beroepscarrière.
43