A variabilidade natural do clima en Galicia - MeteoGalicia

desenvolver un estudo dos ventos a escala planetaria que sentase as bases dun
esquema de circulación xeral. Pasou máis dun século e aínda as incertezas
seguen planeando sobre a dinámica dos ventos a escala global. No congreso anteriormente
citado formuláronse as seguintes cuestións, para as cales non había
resposta aparente:
❚ A franxa 40º S-40º N recibe máis calor cá que perde por radiación ao espazo,
mentres que o resto da Terra perde máis cá que recibe. Non obstante,
a temperatura media anual é aproximadamente constante.
❚ Nos océanos é maior a evaporación e existen máis dificultades para a ocorrencia
de precipitacións (non hai accidentes orográficos) que nos continentes.
Pero a humidade media anual do aire continental non diminúe e
tampouco aumenta a do aire marítimo.
❚ As áreas da superficie terrestre en que dominan os ventos do leste son maiores
que nas que dominan os ventos do oeste. Deste modo, os ventos do leste
deberían frear a Terra na súa rotación máis do que a acelerarían os ventos
do oeste. En cambio, a velocidade da Terra é aproximadamente constante.
❚ O motor da maquinaria atmosférica que determina o sentido de movemento
das masas de aire é o Sol. Esencialmente, as diferenzas na enerxía solar
recibida entre unhas zonas e outras son as que producen a circulación das
masas de aire. A máxima cantidade de enerxía é recibida polas rexións ecuatoriais
e a mínima polas polares. A enerxía recibida do Sol é inversamente
proporcional á latitude. Porén, as isotermas non coinciden cos paralelos.
A circulación atmosférica é un mecanismo de compensación de desniveis
enerxéticos debidos a:
❚ desigualdades no balance de radiación;
❚ maior radiación incidente no hemisferio Norte;
❚ diferenzas xeográficas en evaporación-precipitación;
❚ descompensación na distribución do momento cinético.
No planeta Terra existen zonas en que hai excedentes de enerxía (franxa
ecuatorial) e outras que son deficitarias (zonas polares). Este desequilibrio enerxético
tende a compensarse por medio dun transporte de calor latente (intercambiado
nos cambios de fase) e dun transporte de calor sensible. Así, por
exemplo, parte da enerxía que recibe o ecuador emprégase en evaporar auga dos
océanos. Este vapor, ao chegar a latitudes máis frías, condénsase, desprendendo
a calor latente de condensación e devolvendo deste modo a calor absorbida no
ecuador.
Ana Lage e Santiago Salsón 105