A variabilidade natural do clima en Galicia - MeteoGalicia

❚ A bomba física: debido á alta solubilidade do dióxido de carbono na auga,
existe un continuo transvase deste entre a atmosfera e o océano. O carbono
encóntrase disolto no océano en forma de ións de bicarbonato (85%), carbonato
(15%) e CO 2 (só o 0,5%), coñecéndose o conxunto deles como DIC
(Disolved Inorganic Carbon). A transferencia de CO 2 na interfase atmosfera-océano
depende, en última instancia, das presións de vapor desta especie
en ambos os medios. A presión de vapor no océano é directamente proporcional
á concentración de dióxido de carbono na auga e a solubilidade deste,
que aumenta para augas frías. Polo tanto, en épocas de arrefriamento da
auga, a superficie do océano absorbe CO 2, retirándoo da atmosfera e diminuíndo
a súa concentración, mentres que en épocas de quentamento das
augas superficiais o CO 2 é devolto á atmosfera. Un feito importante que
inflúe na retirada de dióxido da atmosfera consiste na existencia das correntes
termohalinas nas capas profundas. En efecto, en zonas de afundimento
da auga (formación de augas profundas) como os mares nórdicos e de Labrador,
así como os mares antárticos, o carbono disolto é subtraído da superficie,
almacenándose durante moito tempo nas profundidades dos océanos.
Á vez, noutras zonas onde as augas profundas afloran, como a zona tropical
do Pacífico ou nos mares do Sur, corrente de Canarias, etc., este CO 2 é devolto
á atmosfera. Calquera alteración no sistema de correntes profundas
modificará os fluxos de CO 2 entre o océano e a atmosfera e, xa que logo,
influirá directamente na súa concentración no aire.
❚ A bomba biolóxica: outro dos mecanismos polos que o carbono é retirado
da atmosfera consiste na actividade fotosintética do plancto mariño. En principio,
este fluxo cara ao interior do océano vese compensado tanto pola
respiración do propio fitoplancto como pola dos seus depredadores. Porén,
cando o plancto morre, non todo o carbono é consumido polo resto da cadea
trófica, senón que unha pequena parte chega ao fondo, saíndo do circuíto e
quedando definitivamente enterrada. Esta pequena cantidade, da orde dunhas
0,05 PgC/ano, fixou máis carbono que o que teñen todos os depósitos de
carbón e petróleo xuntos.
Este bombeo biolóxico depende en gran medida da actividade fitoplanctónica,
que está limitada principalmente polos nutrientes que existen na superficie,
e sobre todo, pola cantidade de ferro. Coa intención de aumentar a
actividade fitoplanctónica e así fixar máis CO2 botado á atmosfera pola actividade
humana, fixéronse experimentos de fertilizar con ferro os mares (Dalton,
2002), pero os resultados non foron tan positivos como se esperaba.
P. Montero, S. Torres, P. Carracedo e M. Barreiro 267