A variabilidade natural do clima en Galicia - MeteoGalicia

función da disposición dos conxuntos orográficos respecto aos fluxos dominantes.
Neste sentido, é conveniente recordar que a maior parte dos sistemas perturbados
teñen procedencia oceánica, é dicir, son de compoñente W, SW e NW.
Por iso, case todas as rías e vales fluviais (excepto as orientadas cara ao norte ou
nordeste) se converten nas vías máis eficaces de transmisión cara ao interior desas
perturbacións atlánticas e, en xeral, das condicións climáticas oceánicas.
Diversos traballos destacan o incremento substancial das chuvias ao longo
de bandas interiores case paralelas ás costas como un dos fenómenos máis significativos
derivados do aumento da rugosidade, ao introducirse as masas de aire
de procedencia oceánica no continente. No caso concreto de Galicia, non é
tanto o cambio de superficie en si mesmo como o brusco ascenso que, en ocasións,
lles impón o relevo costeiro ás masas de nubes oceánicas, obrigándoas a
superar os mil m de altitude da primeira cadea montañosa que encontran no
seu percorrido cara ao E –serras do Suído ou Faro de Avión–.
En resumo, o xenuíno perfil costeiro facilita por medio das súas rías, perfectamente
orientadas aos fluxos do terceiro e cuarto cuadrantes, a penetración dos
sistemas de nubes atlánticos cara ao interior. A partir deste instante, os diferentes
obstáculos orográficos obrigan estes sistemas a sucesivas ascensións ao longo
das abas de barlovento, segundo a súa disposición. Estes ascensos encadeados,
que comezan nas serras da dorsal, causan unha significativa graduación dos totais
pluviométricos desde estes primeiros relevos, nos que se recollen as maiores cantidades,
ata as serras sudorientais, nas que haberá que ascender moito para
encontrar volumes semellantes aos que se dan aos 700-800 m de altitude nas
abas de barlovento das serras occidentais. E isto débese a que as sucesivas descargas
que tiveron lugar ao longo do seu tortuoso percorrido fan que os sistemas
nubosos cheguen a estes relevos do sur de Galicia cunha menor carga higrométrica
e, polo tanto, cunha menor capacidade pluviométrica.
O percorrido das masas oceánicas ao longo do territorio galaico vai debuxando,
á súa vez, áreas de sombra a sotavento dos relevos que se interpoñen.
Algunhas delas son especialmente destacables debido a que a disimetría pluviométrica
entre as dúas abas é considerable. Este é o caso, por exemplo, do sector
do Ribeiro respecto ás Rías Baixas. Neste sentido, resulta significativo comparar
os datos das estacións de Lourizán na costa pontevedresa e Ourense, onde se
pode observar un descenso da precipitación, para situacións sinópticas de compoñente
oeste ou sudoeste, próxima ao 50%. No caso das serras setentrionais,
prodúcese un efecto semellante ao descrito, aínda que neste caso respecto aos
fluxos de compoñente meridiana. Baixo situacións do norte e nordeste, estes relevos
xeran unha disimetría pluviométrica entre a costa (Mariña) e o interior
34 O CLIMA DE GALICIA