A variabilidade natural do clima en Galicia - MeteoGalicia

cal e temperada, de tal maneira que a estacionalidade aumenta de norte a sur.
Este gradiente só se ve interrompido nas barreiras montañosas, debido ao incremento
da precipitación por efecto orográfico. Sirva como exemplo bioxeográfico
da baixa estacionalidade a abundancia de turbeiras de cobertor nas montañas
setentrionais lucenses, ecosistemas que tan só se manteñen en condicións de
continua humidade ambiental (Martínez Cortizas e García-Rodeja, 2000). Un
exemplo da alta estacionalidade podería ser a presenza de elementos de flora
mediterránea nalgúns sectores meridionais de Galicia.
Existe unha forte variabilidade temporal no repartimento das precipitacións;
de feito, en practicamente todas as series temporais das estacións pluviométricas
algún ano a estacionalidade foi moi débil, mentres que noutros chegou a
concentración moderada (predominio da seca fronte á precipitación). Soamente
nunha pequena proporción delas tomou valores das clases de concentración forte
ou extrema.
Unha análise da evolución pluviométrica dos anos indica que a situación
máis xeneralizada é que a estacionalidade aumente ao facelo a media anual da
precipitación. Isto débese, sobre todo, ao aumento da achega pluviométrica
durante os meses da estación húmida –outono, inverno–, acompañada por unha
diminución máis ou menos marcada, aínda que sempre presente, da precipitación
de verán. Este incremento das achegas hídricas no período outono-inverno
responde a unhas condicións dinámicas caracterizadas polo predominio dunha
circulación zonal de certa intensidade, a baixa latitude, o que facilita o tránsito
fluído de perturbacións atlánticas. É dicir, cando nos movemos nos extremos dos
patróns de variabilidade de baixa frecuencia máis relacionados coas chuvias no
noroeste peninsular: a oscilación do Atlántico norte e a EAWR (EA2). Os sistemas
frontais asociados ás borrascas atlánticas varren o territorio galego causando
chuvias xeneralizadas. Tales configuracións báricas alcanzan a súa máxima eficacia
pluviométrica no sector setentrional da costa coruñesa e en toda a mariña
lucense grazas á achega extra derivada do paso de colas de frontes frías, asociadas
a borrascas, cuxos centros se localizan demasiado ao norte como para causaren
chuvias xeneralizadas no conxunto de Galicia. En definitiva, as estacións
meteorolóxicas da vertente cantábrica galega ofrecen este comportamento de
incremento da estacionalidade por aumento das chuvias de outono-inverno, coa
particularidade de que na maioría dos anos a estacionalidade está entre débil e
moi débil.
Noutras áreas non se dá un claro aumento da media anual entre os anos de
estacionalidade débil e moderada, manifestándose tan só a partir da estacionalidade
forte (tal e como ocorre nunha boa parte das estacións meteorolóxicas da
62 O CLIMA DE GALICIA