A variabilidade natural do clima en Galicia - MeteoGalicia

[Figura 6.12]
Temperatura da
superficie ás 06:00Z
predita polo modelo
ARPS para Galicia
Esta técnica foi impulsada recentemente pola dispoñibilidade de bases de datos
de predicións desenvolvidas en diversos proxectos de reanálise (por exemplo,
a reanálise ERA-15 do ECMWF, que inclúe as saídas diarias dun mesmo modelo
para o período 1979-1993, ou o ERA-40 do período 1957-2002). Estas bases de
datos serven de ponte entre as saídas dos modelos numéricos e os rexistros históricos
locais de meteoros dispoñibles, permitindo aplicar técnicas de regresión,
correlación, etc., para combinar a información. Entre as técnicas que mostraron
ser máis eficientes desde o punto
de vista operativo, destaca o método
de análogos, que opera en dúas etapas
(Toth, 1990):
❚ Primeiro, dada unha predición realizada
polo modelo numérico, obtense
un conxunto de configuracións da atmosfera
análogas de entre aquelas dispoñibles
nunha base de datos.
❚ Segundo, realízase a predición local
dun meteoro concreto a partir da
estatística dada polos seus sucesos nas
datas correspondentes aos análogos
atopados.
Malia isto, hai que sinalar que estas
aproximacións estatísticas parten
da hipótese de que os campos en superficie,
sempre que se manteñan as
características topográficas constantes,
dependen exclusivamente das condicións
dinámicas e termodinámicas a
grande escala da atmosfera. Porén, no
caso dun hipotético cambio climático,
podería variar algún forzamento a menor escala, como por exemplo o albedo ou
a humidade do solo, que non vai ser reflectido polo modelo estatístico. É dicir,
unha vez que se escolle a forma da relación entre variables, esta vaise manter invariable
durante a simulación climática, o que supón o maior inconveniente no
uso deste método.
María Jesús Souto e Vicente Pérez Muñuzuri 247