A variabilidade natural do clima en Galicia - MeteoGalicia

❚ Modelos de intercambio: as primeiras representacións oceánicas estaban
baseadas nestes modelos moi simples que non incluían capacidade de almacenamento
de calor.
❚ Modelos de capa simple: nestes existe unha certa capacidade térmica, pero
sen procesos dinámicos. Representan o océano como unha superficie de auga
cunha profundidade fixa e pequena, entre 70 e 100 m, cunha capa de
mestura de distribución homoxénea para todo o globo. Debido á súa sinxeleza,
ofrecen resultados moi limitados, aínda que son moi útiles para axudar
a entender os procesos que se producen na interfase aire-mar e para proporcionar
un medio para analizar a sensibilidade dos resultados dos modelos
tridimensionais interconectados.
❚ Modelos de capa de mestura: son modelos máis complexos que inclúen a
difusión vertical de calor desde a superficie.
❚ Modelos tridimensionais: que xa inclúen a interconexión de momento,
enerxía e humidade coa atmosfera e, ademais, as interaccións nas tres dimensións
da columna de auga.
c) Os modelos climáticos poden incorporar tamén outros submodelos, como
os de solo. O tratamento dos solos mudou substancialmente durante a historia
da modelización climática. Desde o esquema de Budyko, no que se utilizaba
un modelo de rugosidade uniforme con capacidades hidrolóxicas moi limitadas,
os modelos de solos que se encontran nos GCM actuais evolucionaron ata converterse
en complexos compoñentes do sistema interconectado atmosfera-océano-biosfera.
Así, represéntanse os intercambios de enerxía, momento, auga e
CO2 entre a atmosfera e o solo e teñen en conta as diferenzas ecolóxicas entre
os distintos tipos de solos, permitindo múltiples tipos de superficies dentro da
mesma cela da reixa. Os efectos da vexetación inclúense ao prever distintos tipos
de plantas con diferentes áreas de tronco e follas, perfís das raíces, altura, dimensións
das follas, propiedades ópticas, rugosidade, etc. Os efectos do solo inclúense
ao permitir que as propiedades térmicas e hidráulicas varíen dependendo da
proporción de area e arxila.
O modelo de solos proporciónalle ao modelo atmosférico en cada paso temporal
os albedos superficiais (reflectividade do solo), a radiación de onda longa
do solo cara á atmosfera, o fluxo de calor sensible, o fluxo de calor latente, o fluxo
de vapor de auga, os fluxos de CO2 e a cizalla superficial. Pola súa parte, o
modelo atmosférico achégalle ao modelo de solos en cada paso temporal a radiación
solar incidente, a radiación de onda longa incidente, a precipitación, a temperatura,
o vento, a humidade específica, a presión e a altura do nivel inferior
do modelo [figura 6.5].
María Jesús Souto e Vicente Pérez Muñuzuri 233