A variabilidade natural do clima en Galicia - MeteoGalicia

[Figura 7.20]
Imaxe satélite que indica a
temperatura na superficie
para unha situación de
afloramento costeiro no
verán. As manchas
violetas denotan augas
frías debidas ao
afloramento. As manchas
negras correspóndense
con nubes ou terra.
Fonte: Instituto de
Investigacións Mariñas
(http://www.iim.csic.es)
10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20
xeral, máis fortes que a compoñente transversal, a cal
se concentra nos mencionados filamentos. Estes últimos
transportan auga aflorada cara a fóra da plataforma,
posuíndo escalas espaciais de 30 km de ancho
e de 100-200 km de longo. O mecanismo que controla
as escalas temporais e espaciais nas que se desenvolven
os filamentos permanece aínda descoñecido,
pero parece ser que ten relación coas irregularidades
topográficas. Así, existe un lugar recorrente de desenvolvemento
de filamentos arredor do cabo Fisterra que
serviría como fronteira entre os dous tipos de auga
aflorada en Galicia: ENACW de orixe subtropical e
ENACW de orixe subpolar.
6.3. A corrente cara ao norte
Sábese que durante todo o ano existe unha corrente
a profundidade intermedia dirixida cara ao norte, situada sobre os 100-200
metros de profundidade. Durante o outono e o inverno, os ventos predominantes
diríxense cara ao norte e o leste, o que provoca a interrupción da corrente de
Portugal e a aparición na superficie desta corrente cara ao norte, denominada
contracorrente de Portugal ou corrente Ibérica cara ao polo (Iberian Poleward
Current, IPC). Esta corrente é recoñecida nas imaxes de satélite [figura 7.21] por
unha anomalía positiva da temperatura, nos sensores de infravermellos AVHRR
(Advanced Very High Resolution Radiometer) a bordo da serie de satélites NOAA,
onde se comproba a súa persistencia de novembro a marzo.
Como se dixo, esta corrente alcanza máis alá dos 250 m, podendo transportar
non só auga superficial, senón tamén ENACWst máis alá do cabo Fisterra. A
finais de decembro alcanza a costa cantábrica, polo que se veu denominando Nadal.
Ademais, parece que esta corrente é a mesma que está dirixida cara ao polo
e que percorre a costa cantábrica para continuar por Francia ata as vertentes armoricana
e céltica, chegando á costa occidental de Irlanda. Resultados obtidos
con modelos numéricos no ámbito do proxecto OMEX I apoian estes resultados.
A anchura desta corrente varía entre 30 e 60 km e o seu percorrido segue bastante
fielmente a isóbata de 200 m. Os transportes asociados son de 0,5 a 0,7 Sv.
De acordo con Huthnance (1984), a corrente de noiro débese principalmente
ao gradiente meridional de presión que se observa nos primeiros 200-300 m no
P. Montero, S. Torres, P. Carracedo e M. Barreiro 283