A variabilidade natural do clima en Galicia - MeteoGalicia

sexa máis lixeiro e tenda a subir, sendo substituído polo do mar. Orixínase así
unha circulación do mar cara á terra en superficie que é contrarrestada por outra
en sentido contrario que se encontra nas capas máis altas. Trátase da brisa mariña
que comeza a partir da saída do Sol e alcanza o seu máximo nas horas centrais
do día. Pode penetrar varios quilómetros terra dentro e determina ventos racheados,
con cambios de dirección e unha suavización das temperaturas.
Durante a noite, a situación é a contraria. A superficie mariña perde a calor
máis lentamente que a terrestre, o que leva a que o aire que está encima desta
última sexa máis frío e pesado. Isto produce unha circulación da terra ao mar
durante a noite, alcanzando o seu máximo momentos antes do amencer. No
entanto, esta brisa terrestre é menos intensa que a mariña, debido a que agora
as diferenzas térmicas son menores.
Para que se produza o fenómeno de brisas costeiras, necesítase grande insolación,
polo que o ceo ten que estar despexado. É, xa que logo, un fenómeno
que se produce principalmente na época estival, e cando os ventos sinópticos
non son excesivamente fortes para que transporten o aire dun lugar a outro.
Loxicamente, as brisas costeiras mesturaranse con outros ventos producindo
desviacións neste. Así, no verán, son especialmente importantes as brisas de
mar, que introducen aire fresco no interior, atenuando os contrastes térmicos á
vez que introducen néboas e nubes estratiformes. A penetración da brisa depende
da capacidade aspiradora das depresións barométricas no interior. Así, na depresión
luguesa é frecuente que se introduza aire procedente do Cantábrico, o que
impide que aumente moito a temperatura ao mediodía. En inverno, a actividade
das brisas é atenuada polas situacións sinópticas. Aínda así, o contraste térmico
entre o océano e o mar provoca que ás veces sexa importante a brisa de terra. Por
suposto, a brisa terrestre, e en especial a mariña, vense diminuídas pola influencia
da topografía abrupta. Así, a dirección, no caso da costa galega, adoita estar determinada
polos encanonamentos dentro das rías.
En época de insolación, e debido tamén a quentamentos da superficie terrestre,
vanse producir inestabilidades, neste caso en escalas espaciais máis grandes,
que van tender a acelerar os ventos durante as horas centrais do día. Polo tanto,
durante as épocas soleadas, tanto a causa das brisas como de inestabilidades de
maior escala, é común encontrar a maior achega de enerxía cinética no rango
de frecuencias diaria, constituíndo o patrón de circulación máis importante na
costa galega durante o verán.
286 O OCÉANO E O CLIMA