A variabilidade natural do clima en Galicia - MeteoGalicia

occidentais dos continentes, véxase, a costa de África, Perú, Benguela e California.
En concreto, e a modo de explicación, na península ibérica, durante os
meses de verán existe unha preponderancia de situacións asociadas a ventos de
compoñente norte. Como xa se viu antes, segundo a teoría de Ekman, o transporte
neto de auga superficial arrastrada polo vento está dirixido 90º á dereita no
hemisferio Norte e á esquerda no hemisferio Sur da dirección do propio vento.
Polo tanto, asociado aos ventos de compoñente norte, créase un transporte
de auga superficial cara ao oeste
fronte á costa ibérica atlántica. O
espazo deixado por esta auga debe
VENTO
ser enchido por outra e, debido ao
feito de ter terra ao leste, a auga que
debe cubrir este oco só pode proceder
de capas máis profundas, tal como
se ve na figura 7.19.
Esta auga aflorada correspóndese
a unha auga tipo ENACWsp
(máis frecuente por encima do cabo
Fisterra) ou ENACWst (máis típica
na zona das Rías Baixas). Caracterízase
por ser bastante fría e rica en
nutrientes, de aí a importancia do
afloramento costeiro no que se refire á alta produtividade da costa galega. Habitualmente,
a zona fótica (rexión iluminada do océano) é pobre en nutrientes, xa
que son consumidos polo fitoplancto, mentres que a concentración de nutrientes
máis alta ten lugar na zona afótica (non iluminada), onde non existe consumo.
O afloramento permite que estes nutrientes alcancen a zona fótica, convertendo
a costa galega e, en particular, as Rías Baixas nunha das rexións máis produtivas
do mundo. O afloramento está xa que logo relacionado coa produción primaria.
Aínda que se falou de ciclo estacional, este só explica o 10% da variabilidade
total observada no réxime de ventos da zona, mentres que un 70% desta variabilidade
se concentra en períodos de afloramento de menos de trinta días [figura
7.20]. Estes episodios duran tipicamente entre 4 e 10 días, escala similar ás que
caracterizan aos fenómenos meteorolóxicos.
Ademais, o afloramento tampouco posúe unha distribución espacial uniforme,
senón que existen patróns asociados a este en forma de plumas, jets,
vórtices e filamentos. Na maioría dos afloramentos costeiros, o patrón inducido
polo vento está caracterizado por correntes ao longo da costa, que son, en
ENACW
[Figura 7.19]
Esquema do afloramento
nas costas de Galicia
282 O OCÉANO E O CLIMA