A variabilidade natural do clima en Galicia - MeteoGalicia

mén da tropopausa. No caso de resolver estas ecuacións de forma explícita, ademais
das consideracións físicas, existen restricións numéricas sobre as dimensións
espaciais e sobre o paso temporal. O paso temporal debe ser o suficientemente
curto como para que a máxima velocidade de propagación da información
(no caso dos GCM, a velocidade das ondas gravitatorias) non permita ningún tipo
de transferencia dun punto a outro da reixa dentro dun mesmo paso temporal.
Esta condición de estabilidade numérica, coñecida como criterio de Courant,
implica grandes restricións á hora de incrementar a resolución espacial dun modelo,
xa que dividindo por dous o paso de malla significa un custo computacional
24 maior.
Outra forma de discretizar estas ecuacións é usando un método espectral,
no que, malia que a superficie segue a representarse como unha reixa, as variables
atmosféricas trátanse e almacénanse como funcións de onda. Desta forma,
os gradientes resultan máis fáciles de calcular e, polo tanto, os tempos de cálculo
redúcense respecto a un modelo de reixa. Aínda así, os modelos non se
adoitan formular utilizando ondas en todas as direccións: as transferencias verticais
represéntanse utilizando unha reixa rectangular, e a transferencia de radiación
e os procesos en superficie represéntanse en forma de reixa. Neste caso
a resolución está determinada polo número de onda en que se aplica o truncamento.
En xeral, considérase que os modelos en reixa producen resultados máis
satisfactorios que o espectral debido principalmente a que os primeiros non teñen
que realizar transferencias entre dous contornos de cálculo distintos e ademais
non producen resultados non-físicos orixinados cando existen gradientes
pronunciados dunha variable. Non obstante, a vantaxe dos modelos espectrais é
que necesitan menor potencia de cálculo computacional.
a.2) Tamén cómpre simular a parte física da atmosfera na que están incluídos
os esquemas de radiación, turbulencia, nubosidade e precipitación.
Debido ás escalas de tempo asociadas aos procesos de radiación, o seu
esquema numérico non adoita integrarse para cada paso temporal, senón en
períodos de tempo variables entre unha e tres horas, segundo a aplicación. Os
esquemas de radiación de onda curta adoitan calcular de forma explícita a dispersión
e absorción polas nubes en función do ángulo cenital e céntranse en
catro ou cinco rexións do espectro. Para onda longa adoitan utilizarse sete divisións
no espectro de radiación, e considérase a superficie do solo e das nubes
como corpos negros. A avaliación dos fluxos de radiación calculados pódese realizar
comparando os fluxos na parte superior da atmosfera cos observados
mediante satélites, como por exemplo cos datos obtidos a partir do Earth Radiation
Budget Experiment (ERBE).
230 MODELIZACIÓN E PREDICIÓN CLIMÁTICA