Π Ε Ρ Ι Ε ΧΟ Μ Ε ΝΑ

272 Πασχάλης Βαλσαμίδης
δυναμικά ὁ πρόξενος τῆς Ἑλλάδος Κωνσταντῖνος Δημαρᾶς, ὁ ὁποῖος ἔπεισε τόν
ἰδιοκτήτη μέ νέους ὅρους καί νοίκιασε τήν οἰκία στήν ὁποία ἐγκαταστάθηκαν οἱ
μαθητές ματαιώνοντας ἔτσι τά σχέδια τῶν Βουλγάρων 83 .
Ἀπό τά πρακτικά τῆς Δημογεροντίας Ἀδριανουπόλεως μέ χρονολογία 20
Ὀκτωβρίου 1906 μαθαίνουμε ὅτι κάποιος κάτοικος ἀπό τό Ἰλδιρίμ 84 , ὁ ὁποῖος δέν
εἶχε οἰκονομική ἄνεση, παρουσίασε ἐνώπιον τῆς Δημογεροντίας τρία ὀρφανά παιδιά,
τήν Ἑλένη 10 ἐτῶν, τή Χρυσή 9 καί τόν Γιῶργο 6 ἐτῶν, μέ τά ὁποία εἶχε συγγένεια.
Τά παιδιά εἶχαν ἔρθει ἀπό τή Φιλιππούπολη καί ὁ κάτοικος ζήτησε τή βοήθεια
τῆς Δημογεροντίας νά μεσολαβήσει καί νά εἰσαχθοῦν στό Ἐθνικό Ὀρφανοτροφεῖο
τῆς Πριγκήπου 85 . Τά ὀρφανά προσωρινά διέμεναν στήν οἰκία του, αλλά τελικά
τους δόθηκε οἰκονομική ἐνίσχυση ἀπό τό Ταμεῖο Ἐλέους 86 γιά τίς ἀπαραίτητες
ἀνάγκες τους 87 .
Ἀπό ἐπιστολή τοῦ μητροπολίτου Ἀδριανουπόλεως Κυρίλλου (1890-1908) 88 πρός
83. Α.Υ.Ε., 1906/1/Α, ἀριθ. πρωτ. 561/11 Ὀκτωβρίου 1906, Ἐπιστολὴ πρὸς τὸ Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν.
Τμῆμα Α΄. Πρβλ. Γεωργαντζής, ὅ.π., τ. 3, σσ. 171-172.
84. Τό Ἰλδιρίμ (Yıldırım) ἦταν ἕνα προάστειο τῆς Ἀδριανουπόλεως. Βλ. κυρίως, Ν. Βαμβακόπουλος,
«Τοῦ Ἰλντιρίμ», Λεύκωμα Θρακικῆς Ἑστίας Θεσσαλονίκης 4 (1985-1986) 49-53· Ν. Νικολαΐδης,
Ἡ Ἀδριανοῦ μας, τ. Α΄, Ἀθήνα 1993, σσ. 150-153.
85. Γιά τό Ὀρφανοτροφεῖο τῆς Πριγκήπου βλ. κυρίως Λ. Καζανόβας, «Τὸ ἐν Πριγκήπῳ Ἐθνικὸν
Ὀρφανοτροφεῖον», Ἡμερολόγιον Ἐθνικῶν Φιλανθρωπικῶν Καταστημάτων Κωνσταντινουπόλεως
τοῦ ἔτους 1905, ἐν Κωνσταντινουπόλει 1904, σσ. 95-100· Ἀ. Ἰορδάνογλου, «Τό Ἐθνικό
Ὀρφανοτροφεῖο στήν Πρίγκηπο τῆς Κωνσταντινούπολης», Βαλκανικά Σύμμεικτα 4 (1992) 91-106·
Α. Μήλλας, Ἡ Πρίγκηπος, Ἀθήνα 1988, σσ. 401-412· Rıfat Behar, «Bir zamanlar Prinkipo Palas»
(Ἕναν καιρό τό ξενοδοχεῖο Πρίγκηπος Παλλάς), Focus Dergisi, τεῦχος Δεκεμβρίου 1996· Orhan
Türker, «Büyükada Rum Yetimhanesi» (Τό Ρωμαίϊκο Ὀρφανοτροφεῖο τῆς Πριγκήπου), Tarih ve
Toplum, 34 (2000) 102-104· Murat Ural, «Yetimhane’ nin sessiz direnişi» (Ἡ ἀθόρυβη ἀντίσταση τοῦ
Ὀρφανοτροφείου), ἐφημ. Cumhuriyet (22 Σεπτεμβρίου 1996) (ἔνθετο τῆς Κυριακῆς)· Oktay Ekinci,
«Prinkipo Palas’ ta mimari sorumluluklar» (Ἀρχιτεκτονικές εὐθύνες στό Πρίγκηπος Παλλάς), ἐφημ.
Cumhuriyet, 10 Ὀκτωβρίου 1996· Çelik Gülersoy, Büyükada Yetimhanesi (Τό Ὀρφανοτροφεῖο τῆς
Πριγκήπου), ἔκδ. Türkiye Turing ve Otomobil Kurumu Yayını, Istanbul 2001.
86. Τό Ταμεῖο Ἐλέους στήν Ἀδριανούπολη λειτουργοῦσε ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰώνα. Κύριος
σκοπός του ὑπῆρξε ἡ προστασία τῶν ἐκθέτων νηπίων. Βλ. Γ. Κωνσταντινίδης, «Ἡ ἐν Ἀδριανουπόλει
ἑλληνικὴ κοινότης», Θρακικά 19 (1944) 60-61· Κ. Μαμώνη, Σύλλογοι Θράκης καί Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας
(1861-1922). Ἱστορία καί δράση, Θεσσαλονίκη 1995, σ. 51· Γ. Εὐθυμίου, «Περὶ τῶν σωζομένων
κωδίκων τῆς Ἱ. Μητροπ. Ἀδριανουπόλεως», Ἀρχεῖον τοῦ Θρακικοῦ Λαογραφικοῦ καὶ Γλωσσικοῦ
Θησαυροῦ 20 (1955) 283· «Ἐνσφράγιστος κατάλογος», Θρακικά 27 (1958) 212.
87. Ι.Α.Μ., Κώδ. 15, 133, Πρακτικὰ συνεδριάσεων τῆς Δημογεροντίας Ἀδριανουπόλεως, 20
Ὀκτωβρίου 1906.
88. Γεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη τό 1838. Φοίτησε στή Μεγάλη του Γένους Σχολή ἀπό τήν
ὁποία ἀποφοίτησε τό 1857. Τό 1860 διορίστηκε ἀρχιδιάκονος στή μητρόπολη Φιλαδελφείας. Συνέχισε
τίς σπουδές του στή Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης ἀπό τήν ὁποία ἔλαβε τό πτυχίο του τό 1867. Διετέλεσε
ἀρχιερατικός ἐπίτροπος τοῦ μητροπολίτου Ἀμασείας Σωφρονίου (1864-1887). Ἡ Ἱερά Σύνοδος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τήν 10η Φεβρουαρίου τοῦ 1870 τόν ἐξέλεξε βοηθό ἐπίσκοπο τοῦ
μητροπολίτου Σμύρνης Μελετίου (1869-1883) μέ τόν τίτλο Μυρέων. Στή συνέχεια, τήν 22α Μαρτίου
τοῦ 1875, προήχθη στή μητρόπολη Βάρνης καί τό 1881 μετατέθηκε στή μητρόπολη Καστοριᾶς.
Τό 1888 τοποθετήθηκε στή μητρόπολη Λήμνου καί τό 1890 ἐξελέγη μητροπολίτης Ἀδριανουπόλεως.
Τή μητρόπολη ποίμανε ἕως τό 1908, ὁπότε ὑπέβαλε οἰκειοθελῆ παραίτηση. Ἀπεβίωσε τό 1921. «Πρ.