Π Ε Ρ Ι Ε ΧΟ Μ Ε ΝΑ
Π Ε Ρ Ι Ε ΧΟ Μ Ε ΝΑ
Π Ε Ρ Ι Ε ΧΟ Μ Ε ΝΑ
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Η πορεία προς το Ίλιντεν 71<br />
ερχόταν από τη <strong>Μ</strong>ακεδονία και αποτελούσε μια ισχυρή ομάδα πίεσης στη χάραξη<br />
της βουλγαρικής εξωτερικής πολιτικής. Οι βουλγαρομακεδονικοί κύκλοι στήριζαν<br />
τις ελπίδες τους για μια επαναστατική λύση του <strong>Μ</strong>ακεδονικού κυρίως στη <strong>Ρ</strong>ωσία.<br />
Η ρωσική διπλωματία καλλιεργούσε τέτοιες πεποιθήσεις κυρίως για την ανατροπή<br />
του Stambulov και τη μείωση της αυστριακής επιρροής στη Βουλγαρία, πράγμα που<br />
πέτυχε. Το 1894 έπεσε η κυβέρνηση Stambulov και ο ίδιος ο Stambulov δολοφονήθηκε<br />
το 1895 από Βουλγαρομακεδόνες. Ο νέος πρωθυπουργός Konstantin Stojlov<br />
(1894-1899) αποκατέστησε το 1896 τις ρωσο-βουλγαρικές διπλωματικές σχέσεις, ο<br />
Ferdinand αναγνωρίστηκε διεθνώς ως ηγεμόνας της Βουλγαρίας, ο διάδοχος του<br />
θρόνου, πρίγκηπας Boris, μεταβαπτίστηκε σύμφωνα με το ορθόδοξο τυπικό και η<br />
Βουλγαρία περιήλθε στη σφαίρα της ρωσικής επιρροής. Ωστόσο, οι προσδοκίες της<br />
Βουλγαρίας για ρωσική υποστήριξη της αυτονομίας της <strong>Μ</strong>ακεδονίας δεν δικαιώθηκαν.<br />
<strong>Μ</strong>ετά το 1896 το κέντρο της ρωσικής πολιτικής ήταν η Άπω Ανατολή. Στη<br />
βαλκανική της πολιτική η <strong>Ρ</strong>ωσία ενέμενε στη διατήρηση του status-quo, πράγμα<br />
που επισημοποίησε σε συμφωνία με την Αυστρο-Ουγγαρία τον Απρίλιο του 1897.<br />
Η μακεδονική της πολιτική ήταν αυστηρά ισορροπημένη. <strong>Ε</strong>πιδίωξε το 1896 την<br />
άρση του βουλγαρικού σχίσματος με τους όρους του Οικουμενικού <strong>Π</strong>ατριαρχείου,<br />
πράγμα που απέρριψαν οι Βούλγαροι, και έλαβε σοβαρά υπόψη και τα σερβικά<br />
συμφέροντα στη <strong>Μ</strong>ακεδονία. Η <strong>Ρ</strong>ωσία, απασχολημένη με τα προβλήματα της Άπω<br />
Ανατολής και αντιμετωπίζοντας τον ιαπωνικό κίνδυνο, δεν ευνοούσε επαναστατικές<br />
ταραχές στη <strong>Μ</strong>ακεδονία ούτε ήταν πρόθυμη να στηρίξει στρατιωτικά τη Βουλγαρία<br />
σε περίπτωση βουλγαροτουρκικού πολέμου.<br />
Ωστόσο, η εξωτερική πολιτική της Βουλγαρίας καθοριζόταν από τον ηγεμόνα<br />
Ferdinand και την ηγεσία του στρατεύματος στο οποίο ως ομάδα πίεσης δρούσε<br />
και το βουλγαρομακεδονικό λόμπυ. Οι ηγέτες των πολυδιασπασμένων πολιτικών<br />
κομμάτων της Βουλγαρίας ήταν στην ουσία μαριονέτες του ηγεμόνα Ferdinand, ο<br />
οποίος νωρίς έδωσε το στίγμα του λεγόμενου «προσωπικού καθεστώτος». Το «Ανώτατο<br />
<strong>Μ</strong>ακεδονικό Κομιτάτο» της Σόφιας ήταν υπό την άμεση κηδεμονία της βουλγαρικής<br />
αυλής και του Υπουργείου <strong>Π</strong>ολέμου, έχοντας υπερφαλαγγίσει τη V.M.R.O.<br />
στη Θεσσαλονίκη. Η ευνοϊκή για την <strong>Ε</strong>λλάδα τροπή του Κρητικού ζητήματος μετά<br />
τον ατυχή ελληνο-τουρκικό πόλεμο του 1897 (αυτονομία της Κρήτης με ύπατο<br />
αρμοστή τον πρίγκιπα Γεώργιο, αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και<br />
εγκατάσταση διεθνών στρατευμάτων) λειτούργησε στη Βουλγαρία ως πρότυπο και<br />
για μια ανάλογη λύση του <strong>Μ</strong>ακεδονικού. Από τα τέλη του 19ου αιώνα όλο και<br />
εμφανέστερα τα βουλγαρομακεδονικά κομιτάτα τόνιζαν την ανάγκη μεταρρυθμίσεων<br />
στη <strong>Μ</strong>ακεδονία κατά το παράδειγμα της Κρήτης. Για να διευρύνει τη βάση της<br />
η V.M.R.O. τo 1902 άλλαξε το καταστατικό της, απέβαλε το στενό της βουλγαρικό<br />
χαρακτήρα και κάλεσε σε συστράτευση όλα τα δυσαρεστημένα στοιχεία, ανεξαρτήτως<br />
εθνότητας, σε έναν επαναστατικό αγώνα με σκοπό την πολιτική αυτονομία<br />
της <strong>Μ</strong>ακεδονίας. Στην ουσία όμως η V.<strong>Μ</strong>.R.O. από τo 1901, μετά τη σύλληψη των<br />
μελών της Κεντρικής <strong>Ε</strong>πιτροπής (Hristo Tatarčev, Hristo Matev) στις αρχές του 1901<br />
στη Θεσσαλονίκη από τις οθωμανικές αρχές, ποδηγετούνταν από το «Ανώτατο<br />
<strong>Μ</strong>ακεδονικό Κομιτάτο», τους λεγόμενους βερχοβιστές (τον καθηγή Mihajlovski και
Change language