król lir.pdf

Wychodzi.
KSIĄŻĘ ALBANII do R o t m i s t r z a
Idź waćpan za nią,
Jest zrozpaczona; daj na nią baczenie.
R o t m i s t r z wychodzi.
EDMUND
Jam to uczynił, o co mnie oskarżasz.
I więcej, znacznie więcej; czas pokaże.
Już on się dla mnie kończy. Ale ktoś ty,
Coś mi tak przeciął przyszłość? Jeśliś szlachcic,
Przebaczę ci.
EDGAR podnosząc przyłbicę
Użalmy się wzajem
Jestem tak dobrej krwi jak ty, Edmundzie;
Jeśli zaś moja lepsza jest od twojej,
Tym gorzej sobie postąpiłeś ze mną,
Moje nazwisko Edgar; jestem synem
Twojego ojca. Nieba sprawiedliwe
Z słodkich występków naszych czynią one
Narzędzie naszej chłosty, owo ciemne,
Pokątne miejsce, w którym on cię spłodził,
Doprowadziło go do ociemnienia.
EDMUND
O, prawdę, prawdę mówisz!
Koło losu Bieg swój odbyło w pełni: ja tu leżę
KSIĄŻĘ ALBANII
Po chodzie jużem domyślał się twojej
Zacności rodu. Pozwól się uścisnąć.
Niech brzemię cierpień przygniecie mi serce,
Jeżeli kiedy źle życzyłem tobie
I twemu ojcu.
EDGAR
Wiem o tym, cny książę.
KSIĄŻĘ ALBANII
Ale gdzieżeś to dotąd się ukrywał?
Skąd wiesz o ojca nieszczęściu?
EDGAR
Stąd, panie,
Żem go w nieszczęściu pielęgnował. Zdam wam
W krótkości sprawę z moich przejść i jego;
Bogdajby potem pękło serce moje!
132