król lir.pdf

Wychodzi E d m u n d.
Co za różnica między tymi ludźmi!
Tamtemu winnam uległość – cap taki
Ma do mnie prawa.
OSWALD
Pani, milord idzie.
Wychodzi. Wchodzi K s i ą ż ę A l b a n i i.
GONERYLA
Sądzę, żem warta choć kiwnięcia głową.
KSIĄŻĘ ALBANII
O Gonerylo! ty nie jesteś warta
I tego pyłu, coć nim wiatr w twarz wieje.
Twoja natura trwoży mię: kto gardzi
Szczepem, z którego powstał, ten nie może
Żądz swych w granicach utrzymać. Gałązka
Odczepiająca się od pnia swojego
Musi koniecznie schnąć i stać się zgubną.
GONERYLA
Dosyć już tego; ten tekst nie ma sensu.
KSIĄŻĘ ALBANII
Mądrość i cnota złym zdaje się zdrożna,
Gnój pachnie gnojkom. Cóżeś uczyniła?
Hieny, nie córki, coście wy zrobiły?
Ojciec wasz, starzec dostojny, którego
Niedźwiedź by ze czcią lizał – o sromoto!
O nieprawości! – wpadł przez was w szaleństwo.
Mógłże mój szwagier coś takiego ścierpieć?
Mąż, książę, który mu tyle był winien?
Jeżeli nieba niebawem widzialnie.
Nie ześlą duchów swoich dla skarcenia
Takich bezprawiów, przyjdzie czas, że ludzie
Żreć się nawzajem będą jak potwory Piekielnych głębi.
GONERYLA
O miękki człowieku!
Co masz policzki do policzkowania,
A głowę, żeby kołki na niej strugać;
Co nie masz zmysłu zdolnego rozpoznać,
Gdzie honor, a gdzie obelga, co nie wiesz,
Że tylko głupcy zwykli się litować
Nad niecnotami, których ukarano,
Nim złe spełnili. Gdzie twój róg wojenny!
94