król lir.pdf

KRÓL LIR
O, nie rozumuj o ścisłej potrzebie.
Ostatni żebrak ma jeszcze w swej nędzy
Coś zbytkownego. Nie dawaj nikomu
Więcej, niż tego natura wymaga,
Życie człowieka takie jak bydlęce,
Tyś pani; strojnie chodzisz: czyż jedynie
Dlatego strojnie chodzisz, że strój grzeje?
Do utrzymania życia czyż potrzeba
Tych strojów, które ciepła dać nie mogą?
O, co się tyczy prawdziwej potrzeby,
Bogowie, dajcie mi cierpliwość!
Tej ja Przed wszystkim innym potrzebuję.
Patrzcie, Oto tu stoi biedny starzec, wiekiem
I cierpieniami równie przygnieciony;
Dwakroć nieszczęsny. Jeśli to wy serca
Tych córek przeciw ojcu podniecacie,
Nie chciejcie, abym go łagodnie znosił,
Słusznym zapalcie mię gniewem; nie dajcie
Wodnistym kroplom, tej niewieściej broni,
Męskich lic moich kazić. Mię, potwory.
Wywrę ja na was zemstę taką, taką,
Że się świat cały – zrobię coś takiego,
Że – nie wiem jeszcze co: będzie to jednak
Coś okropnego, strasznego. Myślicie,
Że płakać będę? Nie, nie będę płakał:
Mam wprawdzie nadmiar powodów do płaczu,
Ale to serce zdruzgoce się prędzej
Na milionowe części, nim zapłaczę.
O błaźnie! bliski jestem oszalenia.
Wychodzą K r ó l L i r, G l o u c e s t e r, K e n t i B ł a z e n.
KSIĄŻĘ KORNWALII
Pójdźmy stąd, burza będzie.
Słychać grzmot w oddali
REGANA
Dom ten mały:
Nie zmieści tego starca z jego świtą.
GONERYLA
Sam sobie winien; zatruł sobie spokój
I znosić musi skutki swej głupoty.
REGANA
Jego samego chętnie bym przyjęła,
Ale żadnego z jego zauszników.
63