Nr 607, grudzień 2005 - Znak

TEMATY I REFLEKSJE
dać za nich życie. A oni modlili się o... jego nawrócenie („To straszne
– mówili – że taki dobry człowiek pójdzie po śmierci do piekła,
bo nie jest muzułmaninem”).
Zginął za to swoje braterstwo (kiedy wybuchła wojna, mógł przecież
zamieszkać w garnizonie, ale on wolał pozostać z przyjaciółmi,
z braćmi) – został zabity przez innych Tuaregów, którzy widzieli
w nim przede wszystkim Francuza, wroga. Nawet po śmierci go nie
rozumiano: Francuzi dostrzegali w nim przede wszystkim patriotę,
który oddał życie za ojczyznę, algierscy muzułmanie zaś – francuskiego
szpiega.
Jego śmierci nie traktowano jak męczeństwa. Ot, incydent wojenny.
Beatyfikowano go zatem jako wyznawcę, a nie męczennika.
Kto wie, może kiedyś – na przykład przy okazji kanonizacji – to się
zmieni? Może Brat Karol – tak jak niegdyś ojciec Maksymilian Kolbe
– zostanie jeszcze ogłoszony „męczennikiem miłości”? Miłości do
muzułmanów. Albo: do wszystkich ludzi.
Kim był błogosławiony Karol de Foucauld? Małym bratem Jezusa,
„bratem powszechnym”. A może po prostu chrześcijaninem?
13 listopada 2005 roku, w trakcie uroczystości beatyfikacyjnej,
kardynał José Saraiva Martins powiedział, że Brat Karol „pozostaje
dziś, u progu trzeciego tysiąclecia, wezwaniem do w pełni ewangelicznego
stylu życia”:
Przyjmować Ewangelię w całej jej prostocie, ewangelizować bez narzucania
się, świadczyć o Jezusie, zachowując szacunek dla innych doświadczeń religijnych,
potwierdzać pierwszeństwo po bratersku przeżywanej miłości i miłosierdzia
– oto kilka istotnych kwestii tego cennego dziedzictwa. Wzywa nas ono,
aby i nasze życie, podobnie jak życie błogosławionego Karola, było „krzykiem
(…), że należymy do Jezusa”.
JANUSZ PONIEWIERSKI, ur. 1958, członek redakcji „Znaku”, w latach
1993-1997 kierownik działu religijnego „Tygodnika Powszechnego”,
autor książek: Pontyfikat (1999; III wyd. 2005) i Kwiatki Jana Pawła
II (2002).
153