Nr 607, grudzień 2005 - Znak

190
ZDARZENIA – KSIĄŻKI – LUDZIE
Home. Wychowankom sierocińca pomagają też między innymi dwie
anonimowe „panie z Poznania”, „kobieta z Warszawy” i trzy pary
studenckie…
Wszyscy mają możliwość regularnego kontaktowania się z dziećmi.
„W przeciwieństwie do programów dla Afryki, gdzie sponsor
zazwyczaj nie może kontaktować się ze swoim podopiecznym, u nas
nie ma takich ograniczeń – tłumaczy Anna Urbańska-Szymoszyn. –
Wysoka moralność buddyjska pozwala na przysyłanie listów czy paczek
z prezentami bez obawy, że stanie się to powodem zawiści innych”.
Dziecko wie, że jak długo będzie się uczyło, w dalekim kraju
na Zachodzie pamiętał będzie o nim jego opiekun. To bardzo mobilizuje
do nauki. Dla chętnych istnieje możliwość odwiedzenia Bon
Children’s Home, a niektórzy sponsorzy już teraz zobowiązali się do
zaproszenia swojego dziecka na studia do Polski.
Na początku 2006 roku nad Wisłę przyjedzie pierwszych dwoje
wychowanków sierocińca BCH. I Społeczne Liceum Ogólnokształcące
w Warszawie zobowiązało się do przyjmowania każdego roku
dwojga dzieci z Tybetu na trzyletnie stypendium zakończone międzynarodową
maturą. „To prawdziwa szansa dla tych dzieci, bo poziom
nauczania w Dolanji jest bardzo niski. Z tego powodu do Polski
przyjadą dzieci nieco starsze od tych, które u nas rozpoczynają
naukę w liceum” – wyjaśnia Anna Urbańska-Szymoszyn. „Nyatri”
czeka na podobne zgłoszenia od szkół z całej Polski. Wśród instytucji
z USA, Holandii, Niemiec i Austrii, które współpracują z sierocińcem,
fundacja z Polski jest jedyną, która prowadzi program stypendialny.
Polacy zbierają pieniądze na wyposażenie Bon Children’s Home:
generatory prądu, łóżka, materacy, pomoce szkolne… Poszukiwana
jest emerytowana pielęgniarka ze znajomością angielskiego, która
przez sześć miesięcy w roku (na więcej nie pozwalają przepisy wizowe)
mogłaby opiekować się dziećmi z sierocińca. Potrzebny jest też
nauczyciel angielskiego z uprawnieniami do uczenia najmłodszych
oraz specjaliści od irygacji i prac ziemnych.
Na pytanie, jak najlepiej pomóc małym Tybetańczykom, Geshe
Nyima Dakpa Rinpocze, opiekun sierocińca, odpowiada zwięźle:
„Jeśli ktoś chce pomóc, niech zrobi coś, co uczyni choć jednego z nich