Ocena postępowania diagnostycznego i terapeutycznego w ...

epidofilotoksyn kierowano się doniesieniami Treon [225] i Stine [226]. W pierwszym okresie
metotreksat zarówno w programie BFM 90 jak i LMB 89 podawano w dawkach 1g/m2
zamiast oryginalnych 3g, 5g czy 8g/m2, a etopozyd pomijano lub obniŜano jego dawki do
50%. Modyfikacje dawkowania cytostatyków u naszych chorych uzasadniały ponadto
doniesienia, w których wykazano, Ŝe in vitro fibroblasty pacjentów z NBS są wybitnie
nadwraŜliwe na cytostatyki, w tym bleomycynę (3,5-krotnie), etopozyd (2,5-krotnie) i
mitomycynę (1,5-krotnie) [227].
W skutecznym leczeniu chłoniaków, podobnie jak i innych złośliwych nowotworów,
istotną rolę odgrywa stosowanie pełnych dawek leków, a ich redukcja skutkuje brakiem
remisji, progresją, bądź nawrotem choroby. Wśród pacjentów z NBS i chłoniakami leczonych
znacznie zredukowanymi dawkami leków obserwowano po przejściowej częściowej remisji
progresję choroby i zgony, natomiast ci, u których dawki leków zredukowano do 70%
pozostawali w remisji [154].
W naszym materiale, u pacjentów z NBS leczonych w latach 1997 – 2000 (grupa I)
sposób leczenia chłoniaków zredukowanymi dawkami cytostatyków równieŜ okazał się
nieskuteczny. Wyniki leczenia były złe, do progresji i zgonu doszło u 9 z 10 leczonych
pacjentów. Dotyczyło to zwłaszcza chorych z TLBL, u 3/4 z nich doszło do progresji i zgonu
juŜ w fazie indukcyjnej leczenia. Złe wyniki oraz zdobywane przez nas stopniowo
doświadczenie, skłoniły do podejmowania leczenia z eskalacją dawek cytostatyków.
Zmieniono strategię postępowania, podając wyŜsze dawki od początku leczenia chłoniaka i
ewentualnie obniŜając je w następnych kursach w przypadku wystąpienia cięŜkich powikłań.
Od roku 2001 wszyscy chorzy z NBS (pacjenci grupy II) otrzymywali chemioterapię w
dawkach powyŜej 80%, a ostatnich 5 pacjentów leczonych od 2006 roku w dawkach prawie
100%. Od tego czasu ograniczanie dawki lub odsuwanie w czasie podania cytostatyku stało
się wyjątkiem a nie regułą.
W piśmiennictwie równieŜ coraz częściej pojawiały się głosy o złych wynikach
leczenia chłoniaków i białaczek u pacjentów z zaburzeniami naprawy DNA zredukowanymi
dawkami chemioterapii. Sandoval i Swift [174] opisali 32 pacjentów z A-T i nowotworami
układu chłonnego, z których 21 otrzymywało pełne dawki leków, a 11 zredukowane. CR
uzyskano u 76% chorych leczonych pełnymi dawkami i u 9% dawkami zredukowanymi.
PrzeŜycia całkowite były prawie dwukrotnie dłuŜsze w grupie pierwszej. RównieŜ Tamminga
i wsp [220] postulowali leczenie chłoniaków w A-T maksymalnie tolerowanymi dawkami, z
ominięciem radioterapii. Loeb i wsp [228] opisali 2 pacjentów leczonych standardowymi
protokołami z powodu T-ALL, u których nie rozpoznano wyjściowo A-T. U jednego z nich
111