Ocena postępowania diagnostycznego i terapeutycznego w ...

nie obserwowano nasilonych powikłań, u drugiego trzeba było przerwać chemioterapię po 6
miesiącach ze względu na znaczną toksyczność leczenia. W obu przypadkach uzyskano
długotrwającą remisję.
Pasic i wsp [148] stosowali u pacjentki z NBS i TLBL/ALL dawki chemioterapii
naleŜne według programu nie obserwując niepoŜądanych działań w porównaniu z pacjentami
bez zaburzeń odporności; nie zdecydowano się tylko na profilaktyczne napromienianie
ośrodkowego układu nerwowego.
Najwięcej wątpliwości i obaw budziło stosowanie u pacjentów z NBS wysokich
dawek metotreksatu, zwłaszcza w połączeniu z doksorubicyną. Ten rodzaj chemioterapii
takŜe u pacjentów bez zaburzeń odporności powoduje uszkodzeniem śluzówek jamy ustnej i
przewodu pokarmowego, rzadziej neurotoksyczność, przemijającą nefrofoksyczność i
hepatotoksyczność. W pracy podsumowującej leczenie chłoniaków z dojrzałych komórek B
Reiter i wsp [130] wyrazili opinię, Ŝe MTX jest kluczowym składnikiem leczenia wszystkich
rozrostów z komórek B, a poprawa wyników leczenia pacjentów w stadium III w programie
BFM 90 w porównaniu do BFM 86 (EFS 81% vs 43%) wiązana jest z zastosowaniem
znacznie wyŜszej dawki MTX (5g/m2 zamiast 0,5 g/m2). Leczenie to obarczone jednak było
występowaniem cięŜkich zagraŜających Ŝyciu działań niepoŜądanych, zwłaszcza ze strony
śluzówek jamy ustnej. Metotreksat w leczeniu chłoniaków nieziarniczych stosowany jest w
róŜnych schematach w dawkach od 0,5 do 8 g/m2, we wlewach 3 lub 24 godzinnych,
Czynniki te mogą wpływać na skuteczność i toksyczność leczenia. W pracy Woessmann i
wsp. [136] podsumowano wyniki randomizowanego badania NHL-BFM-95 które miało
odpowiedzieć na 2 pytania: czy skrócenie czasu podawania MTX z 24 do 4 godzin zmniejszy
częstość powikłań śluzówkowych oraz czy u pacjentów z LDH poniŜej 500 mU/ml i nie
usuniętym guzem moŜna obniŜyć stosowana dawkę MTX z 5 do 1g/m2 bez obniŜenia
skuteczności leczenia. Po roku badania przerwano randomizację u chorych z zawansowaną
chorobą (stadium III i IV), stwierdzając wyraźnie lepsze przeŜycia u chorych otrzymujących
wlew 24-godzinny (EFS 91%) niŜ 4-godzinny (EFS 75%), choć z wyraźnie większą
toksycznością, zwłaszcza ze strony śluzówek. We wniosku końcowym stwierdzono, Ŝe czas
wlewu MTX moŜe być skrócony z 24 do 4 godzin, a dawka zmniejszona do 1g/m2 bez
istotnego wpływu na skuteczność leczenia, z wyraźnym zmniejszeniem toksyczności, tylko u
pacjentów z mniej zaawansowana chorobą – ramię R1 i R2 (stadium I, II i III z LDH