Morfina taldea - Euskara

32
Doktore-Tesia
Sarrera
3. Opiazeoekiko menpekotasuna.
3.1. Kontzeptuak:
Opiazeoekiko menpekotasuna kausa eta ondorio psikologiko eta sozial
garrantzitsuko fenomeno konplexua da. Bertan substratu biologiko batek (garuna),
denboran zehar agente biologiko baten (opiazeoa) exposiziopean egotearen eraginez,
aldaketa fisiologiko edo biologikoak jasaten ditu. Beraz, menpekotasuna prozesu biologiko
bat dela onartu behar dugu (Nestler eta Aghajanian, 1997).
Droga, menpekotasuna sortzen duen edozein substantzia natural edo sintetikoari
deitzen zaio. Psikiatrek menpekotasun hau diagnostikatzeko Sistema bi onartzen dituzte.
Bata, Osasunerako Mundu–Erakundeak (OME) eratutako CIE-10; eta bestea, Psikiatria
Amerikarreko Batzordeak egindako DSM-IV-a (Diagnostic and Statistical Manual of Mental
Disorders). Azken honek, droga-menpekotasuna narriadura nabaria sortarazten duten
substantzia psikoaktiboekiko kontsumo-jokabide moldagabeari deritzo (American
Psychiatric Association, 2000).
Gainera bien artean menpekotasun diagnostikoaren irizpide nagusiak ezarri ziren.
ICD-10 (1992) eta DSM-IV-ean (1994) ikus daitezke 7 irizpide hauek:
1. Tolerantziaren sorrera.
2. Abstinentzia sindromearen agerpena.
3. Opiazeoaren erabilpena hasieran nahi izandakoa baino kopuru handiagoan
edo denboraldi luzeagoan.
4. Opiazeo kontsumoa kontrolatu ezina edo kontsumitzeko premia
kontrolagaitza.
5. Opiazeoa lortzeko edo bere efektuak lortzeko denbora asko erabili.
6. Opiazeoaren kontsumoaren ondorioz lan, gizarte edo solas aktibitateen
murrizketa.