Görög Örökség Ελληνική Κληρονομιά - H-ellin.com

ρόλος στο εμπόριο για to 19° αιώνα είχε μειώσει εν μέρει λόγω tou ανταγωνισμού ιων Εβραίων
εμπόρων οι οποίοι άρχισαν να αναπτύσσονται μετά από το Δτάταγμα Ανοχής του Ιωσήφ Β'. Από
την άλλη η όλο και πιο ταχιά αφομοίωση τους οδήγησε στη γέννηση της ουγγαρόφωνης ορθόδοξης
εκκλησιαστικής κοινότητας της Πέστης. Επρόκεττο όμως γτα μια μακριά πορεία, έτστ όταν στα
χρόνια του 1820 ξεκίνησε ο απελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων, ένα μέρος των Ελλήνων της
Πέστης συμπαθούσε με το κίνημα μην υπολογίζοντας ούτε οικονομικές θυσίες. Ο Γεώργιος
Λαζάνης (György Lászánisz) που ήταν ο γαμπρός του Νικόλαο Τακιατζή (Takiadzisz Miklós)
Έλληνα εμπόρου της Πέστης, έγινε στενός συνάδελφος του Αλέξανδρου Υψηλάντη, Έλληνα ηγέτη
της ένοπλης εξέγερσης του 1821 στη Μολδαβία, ο οποίος ονειρευόταν μια μεγάλη εξέγερση των
βαλκανικών λαών κατά των Τούρκων. Το 1821 Έλληνες τραυματίες έφτασαν στην Πέστη τους
οποίους η ελληνική κοινότητα βοηθούσε με κάθε τρόπο. Σύμφωνα με τη μαρτυρία μίας άλλης
υπόθεσης ο Κωνσταντίνος Βράνης (Vranyi Konstantin) υποστήριξε με σοβαρό χρηματικό ποσό τους
πολεμιστές του απελευθερωτικού αγώνα. Η οικογένεια Σίνα έγινε μαικήνας πλέον του κατνούριου
ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Ο Γεώργιος επιχορήγησε το αστεροσκοπείο της Αθήνας με
απλόχερη δωρεά και ο γιος του ο Σιμών την Ακαδημία Αθηνών. Αλλά ο Σιμών Σίνας θεωρούταν
επίσης καλός Ούγγρος πατριώτης, αφού θυσίασε για την Ουγγρική Ακαδημία Επιστήμων πιο
μεγάλο ποσό από τον ίδιο τον István Szichenyi! Οτ περισσότεροτ Έλληνες της Ουγγαρίας τελικά
έμειναν στην Ουγγαρία αξιοποιώντας τις γνώσεις και το κεφάλαιο τους προς όφελος της
επιλεγμένης τους πατρίδας. Δέχτηκαν την αφομοίωση και διατηρώντας την θρησκεία τους έγιναν
ένα από τα πιο αξιοσημείωτα στοιχεία του σχηματιζόμενου σύγχρονου ουγγρικού αστικού έθνους.
Όταν ο βασιλιάς Τραγκίσκος Α' (1795-1835) προς το τέλος των πολέμων του Ναπολέοντα
θέλοντας να απελευθερωθεί από τα κρατικά χρέη που ήταν πια αδύνατον να τα διαχειριστεί
υποτίμησε το νόμισμα, αποσυντέθηκε η συμφωνία μεταξύ του Αψβούργου μονάρχη και των
ουγγρικών τάξεων. Οι εντάσεις αυξάνονταν όλο και πιο πολύ με αποτέλεσμα η Αυλή να
συμφωνήσει να συγκληθεί εθνοσυνέλευση. Η μεταγενέστερη γενιά από την ημερομηνία αυτή,
δηλαδή από την εθνοσυνέλευση του 1825-27 θεώρησε συμβολικά την αρχή του θεμελιώδους από
πολιτική άποψη σταδίου της ουγγρικής αστικής μεταμόρφωσης, της λεγόμενης ,Εποχής των
μεταρρυθμίσεων", επειδή στην εθνοσυνέλευση αυτή πρωτοεμφανίστηκε μπροστά στο κοινό ο István
Széchenyi με τα πανεθνικά του σχέδια. Τα σχέδια αυτά στη μετέπειτα περίοδο αντήχησαν κυρίως
στους κύκλους των πτο εξαιρετικών φιλελεύθερων ευγενών πολιτικών, από τους οποίους
οργανώθηκε με την ηγεσία του Miklós Wesselényi (κάποτε φίλου του Széchenyi) η αντιπολίτευση
μεταρρύθμισης η οποία γέμισε με καινούριο ασττκό και φιλελεύθερο περιεχόμενο το παραδοσιακό
πλαίσιο της ταξικής αντίστασης εναντίον των Αψβούργων. Ο καγκελάριος Metternich που διέθετε
μεγάλη εξουσία, στο τέλος της δεκαετίας του 1830 εξακολουθούσε να πιστεύει ότι μπορεί να
χρησιμοποιήσει τρομοκρατικά μέτρα εναντίον των εθνικών και συνταγματικών κινημάτων και
μπορεί να εξασφαλίσει την ένοπλη αλληλεγγύη των συντηρητικών απολυταρχιών. Η πολιτική αυτή
όμως δεν μπόρεσε να συνεχιστεί στη δεκαετία του 1840. Η κατνούρια γενιά της ουγγρτκής
αντιπολίτευσης υποστηρίκτριας της μεταρρύθμισης με επικεφαλείς τον Lajos Kossuth, Ferenc Deák,
Lajos Batthyány ανέπτυξε και εκσυγχρόνισε το εθνικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Szichenyi
και του Wesselinyi. Η θεωρία αυτή δεν ήταν αντίθετη με την τοποθέτηση της Ουγγαρίας στα
πλαίσια της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων αλλά δεν μπόρεσε να αποκτήσει ούτε την ελάχιστη
κατανόηση της Βιέννης όπου η κατάσταση σχετικά με εκείνη το 18° αιώνα είχε αλλάξει ριζικά.
Τότε ο εκσυγχροντστικός αυτοκράτορας βρισκόταν ενάντια στις καθυστερημένες φεουδαρχικές
ουγγρικές τάξεις ενώ τώρα η αστική, φιλελεύθερη ουγγρική αντιπολίτευση της μεταρρύθμισης
αντιπροσώπευε το καλό και το συμφέρον της πλειοψηφίας έναντι του συντηρηττκού συστήματος
του Metternich, που απέρρτπτε αδιάλλακτα κάθε αλλαγή. Οι ουγγρικοί πολιτικοί της
μεταρρύθμτσης αναγνώρισαν ότι σε όλη την αυτοκρατορία πρέπει να σχηματιστεί ένα καινούριο,
αστικό, συνταγματικό κρατικό σύστημα (κοινοβούλιο με εκπροσώπηση του λαού κατ υπεύθυνη
κυβέρνηση) το οποίο καταργεί τα προνόμια και οργανώνει τις σχέσεις της πολιττκής, της
οικονομίας, του πολιτισμού και της καθημερινής ζωής βάσει των ατομικών και κοινωνικών
(εθνικών) δικαιωμάτων των πολιτών.
Η Βιέννη ήταν αρκετά δυνατή γτα να αντισταθεί σ' αυτό το πρόγραμμα αλλά μόνο μέχρι το
1848 όταν έφτασε η Ανοιξη των Εθνών.
31