Download hier het complete rapport. - EduDivers

steeds gewoner, nooit gewoon
en hebben biseksuele jongeren minder vaak contact met andere homo- en biseksuele
jongeren. Deze verschillen in beleving kunnen toe te wijzen zijn aan de veronderstelling
dat hun seksuele identiteit een minder belangrijk onderdeel van hun gehele identiteit
uitmaakt. Echter, het is goed denkbaar dat ‘biseksueel zijn’ juist ingewikkelder en problematischer
ligt voor jongeren zelf en mensen in hun omgeving, en ook hiervoor zijn
aanwijzingen gevonden in dit onderzoek.
Veel biseksuele jongeren zijn relatief gesloten over hun seksuele voorkeur. Slechts een
op de acht biseksuele jongens en een op de vier biseksuele meisjes is hierover open naar
hun ouders toe. De biseksuele meisjes ervaren in vergelijking met homoseksuele meisjes
niet minder acceptatie van hun moeder, familie, vrienden, medescholieren en studenten,
collega’s en medesporters. De groep biseksuele jongens die open zijn over hun seksuele
voorkeur is te klein om te onderzoeken of zij meer of minder acceptatie ervaren dan
(overwegend) homoseksuele jongens. Wel is het duidelijk geworden dat de biseksuele
meisjes en jongens, in vergelijking met (overwegend) homoseksuele jongeren, hun
familie, werkomgeving en schoolomgeving minder homovriendelijk vonden. Tegelijkertijd
hebben de biseksuele jongeren minder vaak te maken gehad met negatieve reacties
vanwege hun seksuele voorkeur. Dit heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ze vaker
in de kast zitten en minder vaak een relatie met een seksegenoot hebben en daardoor
onzichtbaarder zijn. Het minder meemaken van homonegativiteit is op zichzelf positief,
maar dat betekent niet dat biseksuele jongeren qua psychisch welbevinden beter af zijn
dan homoseksuele jongeren. Het blijkt juist dat de biseksuele jongeren als groep een
lager zelfbeeld hebben en meer suïcidaal gedrag vertonen dan homoseksuele jongeren.
In sommige opzichten verschillen de biseksuele jongens van de biseksuele meisjes.
Ze zijn overduidelijk vaker gesloten over hun seksuele voorkeur. Bovendien rapporteren
ze vaker dan homoseksuele jongens dat ze liever hetero zouden zijn, terwijl biseksuele
en lesbische meisjes hierin niet verschillen van elkaar. Het lijkt dus alsof biseksualiteit
anders ligt voor meisjes dan voor jongens. In onze deelnemersgroep bevonden zich relatief
weinig biseksuele jongens. Het is aannemelijk dat er minder jongens dan meisjes zijn
die zich tot beide seksen aangetrokken voelen (De Graaf et al. 2005). Toch is het ook goed
mogelijk dat er in wezen in verhouding meer jongens biseksueel zijn dan deze studie laat
zien, maar dat biseksualiteit voor jongens dermate lastig ligt dat ze of minder deelnemen
aan het onderzoek of minder vaak de positie van biseksueel innemen. Dit laatste is niet
uit te sluiten. Op basis van de interviews zijn er aanwijzingen dat de jongens minder
ruimte ervaren voor biseksualiteit dan voor homoseksualiteit. Er wordt sterker van hen
verwacht dat ze een keuze maken voor ‘hetero’ of ‘homo’. Meisjes hebben meer ruimte
om te experimenteren met hun seksuele voorkeur en om biseksueel te zijn.
Terwijl biseksuele jongeren meer problemen ervaren op het gebied van hun acceptatie
en meer suïcidaliteit rapporteren dan homoseksuele jongeren, ervaren ze juist
minder vaak de behoefte om steun of hulp te krijgen vanwege hun seksuele voorkeur.
Dit is opvallend. Het is belangrijk dat er meer zichtbaarheid en aandacht komt voor
biseksuelen in beleid en hulpverlening. Tevens is het interessant om in opinieonderzoek
onder de Nederlandse bevolking expliciet te vragen naar de houding tegenover biseksualiteit.
Dit kan bijdragen aan inzicht in de kwestie of biseksualiteit in de samenleving
gevoeliger of problematischer ligt dan homoseksualiteit.
200