Download hier het complete rapport. - EduDivers

leven en l aten leven. surina amse nederl anders over homoseksualiteit
14.9 Veranderingen sinds 1980
lj merkt in zijn hulpverleningspraktijk dat er ‘in het begin heel veel werk was op het
gebied van suïcide en suïcidaliteit. Dat mensen zo klem zaten dat ze soms zelfmoord
pleegden. Ik vind persoonlijk dat het een heel stuk minder is geworden als ik dat zie in
mijn praktijk.’ jh zegt hetzelfde maar volgens hem waren vooral transgenders suïcidaal.
Tegenwoordig hebben ze goede posities en gaan ze gewoon naar hun werk.
Vrijwel alle respondenten wijzen op de toegenomen bespreekbaarheid van homoseksualiteit
onder Surinamers in Nederland. lj kijkt terug: ‘Er is heel veel veranderd in positieve
zin. Het taboe is er nog steeds, het is alleen een stuk minder dan in de jaren zeventig.
We zitten hier in Nederland in een maatschappij waarin op politiek en mediagebied dat
soort zaken veel meer belicht wordt. Mensen komen daarmee gewild of ongewild in
aanraking en het zet hen aan het denken.’ lj wijst verder op religieuze tv-programma’s
zoals van de nmo (moslim) of ohm (hindoe) die homoseksualiteit expliciet kiezen als
gespreksonderwerp. ah twijfelt of er nu veel is veranderd: ‘Het is wel wat meer geaccepteerd
maar het is nog steeds niet een onderwerp dat je aan de borreltafel bespreekt, dat
mensen zeggen, “Goh, ja mijn neef met zijn vriend.”‘ Het is minder taboe maar men blijft
discreet.
In de eigen media komt het thema aan de orde en er zijn rolmodellen gekomen aan
mannen- en vrouwenkant. Surinamers, vooral Creolen en die van gemengde afkomst,
kunnen tegenwoordig openlijk homoseksueel zijn. lj wijst op advocaat Gerard Spong
en trendwatcher Adjiej Bakas. Aan de vrouwenkant zijn er de schrijfsters Thea Doelwijt,
Astrid Roemer en Joanna Werners, de politica Ellin Robles en de wetenschapster Gloria
Wekker. Er is een Surinaamse elite ontstaan in Nederland waarvan ook lesbo’s en homo’s
deel uitmaken. lj is redelijk optimistisch ondanks de negatieve berichten die je hoort
vanuit bepaalde religieuze groepen. ‘Het lijkt alsof homoseksualiteit weer behoorlijk
onder druk staat maar ik denk dat het een tijdsgeest is. Ik maak me daar niet zoveel zorgen
over.’
In de ogen van ar vormden ‘de beginjaren negentig een soort hoogtepunt van homoemancipatie
in Nederland. In die tijd is de Gay Pride ontstaan en al dat soort dingen. Die
reflectie had je ook in de Surinaamse gemeenschap, want die wordt hoe dan ook beïnvloed
hier.’ Het was de tijd van Strange Fruit, een multiculturele gay organisatie die clubs
in andere steden zoals Nijmegen, Den Haag en Eindhoven heeft geïnspireerd. Tegenwoordig
gaat het meer via internet. ‘Ik denk dat er een positieve ontwikkeling heeft
plaatsgevonden. Dat de Surinaamse gemeenschap in Nederland veel meer de homo’s en
lesbo’s accepteert en respecteert. Dat mensen er niet over praten, is hetzelfde gebleven.’
jh is ronduit negatief over de veranderingen na 2000: ‘Als je kijkt naar het uitgaanscircuit
is er bijna niets. Belangenbehartiging, jongerenopvang, er is gewoon helemaal niets. Al
die jaren en al die inspanningen en al die emancipatie [voor 2000], het ligt gewoon op
zijn gat.’ Van jongeren verwacht hij weinig, ‘die noemen zich sowieso niet meer homo of
lesbisch. Ze vinden dat het een negatieve lading heeft of ze willen zich anders betitelen
of ze vinden zich meer straight acting. “Ik pot, jij flikker”, dat is er niet meer.’ Ook het toenemend
geweld draagt in zijn ogen bij tot een slechter homoklimaat.
259