Download hier het complete rapport. - EduDivers

‘gewurgd door taboes’
bloed: ‘Dan komen mensen erachter dat het gewoon mensen zijn, met wie je kan praten
en lachen.’ (mc) Het kennismaken met homo’s en lesbo’s zou vooral een positief effect
hebben als hun seksuele voorkeur pas na enige tijd ter sprake komt. ‘Kijk, als moslims je
eenmaal kennen, en je hebt een goede relatie met hen, dan word je geaccepteerd, ongeacht
of je homo bent of niet.’ (oc) hb is daarom hoopvol gestemd: ‘Als mensen buiten
komen, ze hebben een baan of ze zitten op school, dan kan het niet anders dan dat ze in
contact komen met homo’s.’
Ook het op afstand ‘kennismaken’ met openlijk homoseksuele bekende Nederlanders
heeft volgens sommigen een positief effect. Volgens hb geldt dat zelfs voor een controversiële
figuur als Pim Fortuyn: ‘Ik denk dat als Marokkanen hem zagen, dachten: “Wat
nou, flikker!” Maar hij was ook erg populair omdat hij een aansteller was, een dandy.’
Over het effect van manifestaties als de canal parade zijn de respondenten verdeeld.
De meesten bespeuren dat men in de Marokkaanse gemeenschap aanstoot neemt aan
het open en blote karakter ervan. Maar volgens Sd en hb komen ook Marokkaanse
gezinnen (‘met kinderwagens en hoofddoeken’) kijken en beleven zij er plezier aan.
15.9 Wat staat (verdere) verandering in de weg?
hb vindt het ‘[…] echt jammer dat er niet meer mensen zich uitspreken.’ Dat is volgens
haar vooral spijtig omdat in de Marokkaanse gemeenschap, ‘als we de rotjochies buiten
beschouwing laten’, velen niets tegen homo’s en lesbo’s hebben. Kennelijk is het moeilijk
om homoseksualiteit ter sprake te brengen. Dat komt alleen al doordat er sowieso
niet gemakkelijk in het openbaar wordt gesproken over seks – al is volgens velen de
islamitische theologie minder antiseksueel dan de traditioneel christelijke. ‘Hier in
Nederland heb ik echt niets meegekregen over seksualiteit en in Saoedi-Arabië wel,’ zegt
mc. Toen hij in Saoedi-Arabië zou gaan studeren, werd hij door familie, vrienden en
kennissen gewaarschuwd: ‘Het is een jongensschool, je moet wel oppassen dat je daar
geen homo wordt!’ Inderdaad bleek het daar weleens voor te komen dat jongens het met
elkaar deden en hoewel dat werd bestraft, leek niemand zich erover te verbazen.
hb en oc benadrukken de rol van religieuze bezwaren tegen homoseksualiteit, maar
ze noemen die in één adem met noties van burgerlijk fatsoen en (mannelijke) eer: ‘Veel
mensen, in de jaren zeventig, hadden geen religieuze argumenten, zij vonden gewoon
dat je geen man was. De islamisering van de hele zaak kwam pas later [...], met the rise of
global islam.’ (oc)
Is het in de Marokkaanse gemeenschap al wat gemakkelijker geworden om uit de kast
te komen? ‘Het is makkelijker als een ander het is’, zegt hb daarover: homoseksualiteit
van buitenstaanders wordt meer aanvaard dan voorheen. ‘Maar het is ook nu ontzettend
moeilijk voor homo’s om het op te biechten aan de familie.’ In Marokko zelf zijn
er artiesten als de zanger Hajib, van wie ‘iedereen’ weet dat hij homo is: ‘Als je het maar
[maatschappelijk] gemaakt hebt, dan maakt het niet meer uit.’ (Sd) Toch heeft ook Hajib
nooit echt kleur bekend: ‘Daar is Marokko nog niet aan toe.’ Hier te lande lijkt dat niet
heel anders: ook de Marokkaans-Nederlandse politici en kunstenaars die de respondenten
noemen (allen jongemannen) zijn ofwel niet openlijk homo, of ze treden niet
277