Download hier het complete rapport. - EduDivers

als er ma ar niet openlijk over gesproken wordt
de wens begrip te kweken voor homoseksualiteit onder moslims. Volgens hem kun je
dat beter overlaten aan de moslims zelf. Zijn tegenspeler ma vindt ook dat het coc te
weinig initiatief toont, maar keert zich tevens tegen religieus homoseparatisme van
islamitische dan wel christelijke homo-organisaties. De openlijk homoseksuele leraar
Peter van Maaren en ook dl beklagen zich over de gesloten deuren bij schooldirecties,
coc en Schorer als zich problemen rond etniciteit en homoseksualiteit voordoen (Doppert
en Hermans 2006: 63-65). cc ergert zich aan de htib omdat ze alleen maar actief
zijn geworden op homogebied nadat er subsidies te verdelen waren. Volgens hem zijn
witte psychologen onbekend met de specifieke problemen van Turken en denken ze niet
aan een homoseksuele thematiek als dat niet uitgesproken wordt – en dat doen Turken
meestal niet. Zo had Hakan (El Kaka en Kursun 2002: 121-122) anorexia nervosa ontwikkeld
vanwege zijn problemen als Turkse homo maar het homoaspect merkten de hulpdiensten
niet op. Ook zijn volgens cc Nederlandse hulpverleners die hun verdiensten op
basis van de omvang hun clientèle krijgen, huiverig voor concurrentie van allochtone
instellingen. Op het concrete niveau van hulpverlening en organisatie is er nog steeds te
weinig afstemming en samenwerking.
Etnische en moslim homo-organisaties hebben een kleine maar essentiële rol in het
emancipatieproces, omdat zij gezicht geven aan homoseksualiteit bij nieuwe en oude
Nederlanders. Op het ogenblik leiden ze een marginaal bestaan of zijn ze opgedoekt.
Ze waren vaak afhankelijk van een moedige leider (zoals ca bij ipoth, Omar Nahas bij
Yoesuf of hku bij Harem Events), die bij zijn vertrek een gapend gat achterlaat. Structurele
versterking van deze organisaties lijkt een eerste vereiste, omdat zij als geen ander
de problemen en mogelijkheden van homo-emancipatie in etnische kring kennen en
allochtone homo’s en lesbo’s een gezicht geven in de media en elders. Zij zullen ook
beter in staat zijn de verschillende etnische groepen te bewerken. Maar daar zijn ze nu te
zwak voor.
In het onderwijs is er ook te weinig veranderd. dl, ma en za wijzen op het belang ervan
en betreuren het dat op grond van artikel 23 van de Grondwet religieuze scholen zelf
kunnen bepalen hoeveel en wat voor seksuele voorlichting ze geven. Multicultureel
instituut Forum heeft het thema homoseksualiteit en seksuele voorlichting in 1995 op
de agenda gezet, omdat er spanningen bestonden. za zou graag zien dat voorlichting
over homoseksualiteit onderdeel was een algemene seksuele vorming met thema’s als
man-vrouwverhoudingen, seksuele moraal, puberteit. Hij vindt dat scholen een visie
moeten ontwikkelen rond seksueel burgerschap. Dat gebeurt niet, omdat niet alleen
islamitische maar ook christelijke scholen zich verstoppen achter genoemd artikel van
godsdienstvrijheid voor scholen. Ook Turkse ouders, die zelf vaak niks doen aan seksuele
vorming van hun kinderen, zijn meestal tegen seksuele voorlichting op school. za vindt
het onbegrijpelijk dat publieke voorzieningen voor onderwijs worden gebruikt om privéopvattingen
over seksualiteit aan kinderen op te leggen. Seksuele vorming is geen vrijblijvend
onderwerp, omdat naar artikel 1 niet gediscrimineerd mag worden. ‘Maar ja, dat
is weer typisch Nederlands. Er wordt omheen gedraaid.’ (za) Ook schoolbesturen blijven
in gebreke omdat ze geen visie en beleid ontwikkelen en de overheid zet hen er ook niet
toe aan, waardoor thema’s van seksuele diversiteit niet op de agenda staan. Volgens ma
moet seksuele vorming beginnen op de basisschool.
301