Download hier het complete rapport. - EduDivers

de k ast op een kier
Dat stelt hen voor een loyaliteitsconflict dat ze soms ‘oplossen’ door het uitkomen voor
een homoseksuele voorkeur voor te stellen als een vorm van Hollands egoïsme of gedateerd
activisme. 1 Zo maken ze van de nood een deugd, en verzetten ze zich tegen de aandrang
die er vanuit de buitenwereld op hen wordt uitgeoefend.
In hoofdstuk 12 wezen we erop dat in het emancipatieproces zelforganisaties vaak een
belangrijke rol spelen. In dat opzicht is de opkomst van nieuwe protestantse homoorganisaties
een lichtpunt – en de zwakte van allochtone homo-organisaties een punt
van zorg. In de afgelopen decennia heeft het weliswaar niet ontbroken aan initiatieven,
maar meestal steunden deze op één persoon (bijna altijd een man), die het slechts
enkele jaren volhield – waarna een ander weer van voren af aan begon. Deze organisaties
van etnische minderheden hebben vaak een moeizame verhouding met de ‘witte’ homobeweging
en -wereld (en omgekeerd), terwijl ze weinig aansluiting zoeken en vinden
bij andere migrantenorganisaties. Ze bespeuren discriminatie en onbegrip en hebben
moeite met de eisen die subsidiegevers en het coc aan hen stellen. Een solidaire achterban
hebben ze nauwelijks en de deelname van lesbische vrouwen is gering. Alleen in de
Surinaamse gemeenschap bestond enige tijd een lesbobeweging
Door de korte levensduur van deze stichtingen en projecten zijn er weinig of geen blijvende
resultaten geboekt. En terwijl er vandaag de dag enkele protestantse homo-organisaties
bestaan, zijn er in Nederland geen Surinaamse of Chinese homo-organisaties;
verder is er slechts één Turkse, twee Arabische en één interetnische organisatie, waarin
Marokkaanse Nederlanders nauwelijks een rol spelen. Voor de overheid zijn zulke organisaties
echter essentieel als aangrijpingspunt voor emancipatiebeleid. Ook journalisten
zoeken ze graag op, om allochtone (bijvoorbeeld juist de zo onzichtbare Nederlands-
Marokkaanse) homo’s en lesbo’s een gezicht te kunnen geven. Dat laatste maakt de
betrokkenen echter eerder kopschuw: de meesten willen onder geen beding herkenbaar
in beeld worden gebracht.
In de meningsvorming over homoseksualiteit in de onderzochte etnische minderheden
zijn de ouders opmerkelijk afwezig. De ‘schande’ van de homoseksualiteit van hun kind
en de daarmee samenhangende nadruk op ‘discretie’ in plaats van ‘eerlijkheid’ belet
hen om openlijk steun te verlenen aan hun kinderen – of zelfs maar steun te zoeken bij
elkaar. Die conclusie stemt somber, want naasten – vrienden en vriendinnen, broers en
zussen, ouders en verdere familie – zijn vaak van eminent belang voor het bevorderen
van acceptatie. Zelfaanvaarding en zelfrespect zijn immers moeilijk op te brengen voor
wie zich niet gesteund weet door diegenen die hem of haar het meest vertrouwd zijn.
Dat veel allochtone homo’s en lesbo’s ervoor terugdeinzen om kleur te bekennen, is
voorstelbaar, en dat ze vraagtekens plaatsen bij de plicht om uit de kast te komen, is
terecht. Maar het nastreven van discretie en het instemmen met zwijgen is uiteindelijk
een doodlopende weg en bevestigt de gedachte dat homoseksualiteit een schande is
waaraan homo’s en lesbo’s zelf medeschuldig zijn.
Marokkaanse en Surinaamse opinieleiders die zich wél hard maken voor acceptatie vinden
weinig gehoor bij hun achterban. Dat kan worden verklaard uit de horizontale verhoudingen
in hun gemeenschap. De modale Surinaamse of Marokkaanse Nederlander
laat zich niet zo veel (meer) voorschrijven van bovenaf – niet door politieke of religieuze
gezagsdragers uit eigen kring en al helemaal niet door witte, seculiere Nederlanders.
325