Download hier het complete rapport. - EduDivers

steeds gewoner, nooit gewoon
Terwijl js vindt dat de overheid voldoende doet, hebben ma en za een andere opinie als
het om het onderwijs gaat. ma gaat nog een stap verder en vindt dat overheden en ook
zelforganisaties juist veel te weinig doen op het gebied van homo-emancipatie. hku
deelt die mening. Het is allemaal te vrijblijvend met dit ‘gezinskabinet’, dat zelfs nog
discussieert over de vraag of een ambtenaar verplicht kan worden een homo- of lesbostel
te trouwen. ‘Hallo, waar zijn we mee bezig’, vraagt ma zich af.
De Nederlandse overheid is traag met onderwijs over seksueel burgerschap en in de
opvattingen van Nederlandse Turken over seksualiteit en homoseksualiteit verandert
ook weinig. Hoewel er enige beweging lijkt te zitten in de houding tegenover de partnerkeuze
van kinderen, die steeds vaker daarover onderhandelen en zelf hun keuzes maken
(zie Brenninkmeijer et al. 2001), is dat minder het geval bij Turkse dan bij Marokkaanse
Nederlanders vanwege grotere sociale controle in Turkse kring (Sterckx en Bouw 2005).
Die positieve ontwikkeling telt weer minder voor homo- en lesbokoppels, die meestal
niet voldoen aan de volgende eis van kinderen krijgen. Heteroparen van wie het huwelijk
misschien niet de instemming van de ouders heeft, planten zich meestal wel voort. De
troost van kleinkinderen verzoent veel families met ongewenste hetero- maar nog niet
met homorelaties.
16.8 Samenvatting
Op maatschappelijk terrein zien de respondenten twee tegenstrijdige ontwikkelingen.
Aan de ene kant is er een positieve invloed van de Nederlandse samenleving (Marokkaanse
sleutelfiguur mc), maar volgens AvB zijn jonge Turkse Nederlanders aan de
andere kant erg gefrustreerd door de huidige situatie in Nederland en worden ze conservatiever
op moreel gebied zoals rond homoseksualiteit. De voortdurende verkettering
van de islam en het verwijten aan moslims van alles wat fout is in Nederland creëert
onvrede en wrok. ma ziet ook een ontwikkeling in orthodoxe richting en wijst op alle
hoofddoekjes die hij niet zag in 1990 maar des te meer in 2009 – op zijn eigen kantoor
zitten twee jonge vrouwen van Turkse origine te werken en half mee te luisteren naar
het interview; beide dragen een hoofddoek. ca wijst op de passieve rol van de Nederlandse
overheid en op de negatieve invloed van de media, die moslims altijd de schuld
geven van antihomoseksuele uitingen. De Turkse Nederlanders zouden juist geprezen
moeten worden, omdat ze toleranter omgaan met homoseksualiteit en onder hen
geen extremisme voorkomt. hka denkt daarentegen dat de discussies over El Moumni
homoseksualiteit in Turkse kring bespreekbaar hebben gemaakt. Dat vindt hij een
positieve ontwikkeling, zeker voor homo’s en lesbo’s. De discussie is meer relaxed en
minder krampachtig geworden. Volgens hem is en blijft de orthodoxe groep, die zich
afzet tegen homoseksualiteit, juist klein. Volgens js vallen van binnen de gemeenschap
nauwelijks ontwikkelingen te verwachten op homogebied, terwijl druk van buiten vaak
averechts werkt. De discussie rond homoseksualiteit zit in een moeilijke spagaat – Turks-
Nederlandse homo’s en lesbo’s organiseren zich nauwelijks vanwege de sociale druk van
familie en gemeenschap en bereiken net als Turkse organisaties amper de gezinnen waar
de problemen zich afspelen. De overheid gokt op homo- en migrantenorganisaties die
een gering bereik hebben terwijl de media doorgaan met het problematiseren van de
302