Download hier het complete rapport. - EduDivers

na asten
vraagd. Niet omdat ze voor homoseksualiteit zijn, maar omdat ze met hem te doen hebben, en
dat niet omdat-ie ziek is, maar omdat dat lastig is – christen en homo. Terwijl zo’n homo dat
misschien helemaal niet zo ziet. Die zegt: ‘Ja maar, hoor eens: hetero en christen is ook best
lastig.’ Zo. (gh)
Uitkomen wordt dus verwelkomd, maar niet als het op een demonstratieve manier gebeurt:
In mijn gemeente [...] is er ook een man binnengekomen die getrouwd was geweest [...] en
hij zei ook: ‘Ik ben homo.’ Dat werd ook goed opgepikt. [...] Een paar weken later had-ie een
vriend en kwamen ze hand in hand de kerk in. Ja, en dat vinden vooral oudere mensen dan
provocerend. (gh)
Publieke manifestaties als, met name, de jaarlijkse botenparade hebben volgens velen
een negatief effect op de acceptatie van homoseksualiteit. Een van de respondenten
geeft blijk van de afkeer die manifestaties bij hem oproepen:
Kijk als ik zo’n Gay Pride in Amsterdam [zie], dan ga ik drie keer over mijn nek. Afschuwelijk.
Wat dat vind ik dus demonstratief. En dan denk ik: ‘Jongens, doe je broek nou eens naar beneden
en kijk of het past? Het past gewoon helemaal niet!’ [lacht] Excuseer me [lacht]. Doe
toch normaal. Daar heb ik wel even moeite mee. Tegelijkertijd zie ik de strijd in de levens van
mensen. Ik bedoel: alsjeblieft, God houdt van je; je mag er zijn. (ds)
Hoewel het op prijs wordt gesteld als homo’s en lesbo’s zichzelf kenbaar maken, verkiest
men kennelijk hoorbaarheid boven zichtbaarheid. Ook wordt er heel negatief gereageerd
op vrouwen (met name moeders) die na een aantal jaren huwelijk erachter komen dat ze
lesbisch zijn, en dan scheiden:
Want als je getrouwd bent (en je hebt nota bene kinderen), dan kan dat helemaal niet. [...]
Kijk, er wordt niet geredeneerd van: ‘Ze heeft nu haar ware identiteit ontdekt.’ [...] Nee, er
wordt veeleer gezegd: ‘Als het dan al zo is [...] dan zou ze toch [...] gewoon moeten blijven waar
ze is, en er het beste van zien te maken.’ Ik denk dat dat wel een heel zwaarwegend punt is:
breking van het huwelijksverbond. (jah)
Ten grondslag aan zulke afwijzende reacties van sommige orthodoxe, traditionele gelovigen
ligt volgens rg een fundamenteel andere manier van ethisch redeneren:
Het gaat niet eens zozeer tegen homoseksueel zijn, maar [tegen] de onderliggende gedachte
dat je trouw moet zijn aan jezelf. [...] Nee, vindt men, je moet je leven niet vormgeven naar je
innerlijke gevoelens, je moet het vormgeven naar externe regels. (rg)
In dat opzicht is er volgens hem een belangrijk verschil tussen enerzijds orthodox- en
bevindelijk-gereformeerden en anderzijds evangelischen. Eerstgenoemden benadrukken
waarden als verantwoordelijkheid en gehoorzaamheid (aan Gods Wet of Woord),
laatstgenoemden onderstrepen het belang van tamelijk subjectieve waarden als echtheid
en (emotionele) authenticiteit. Ook hs bespeurt dat onder evangelischen: ‘Gevoelens
worden veel belangrijker dan dogma’s. [...] Muziek is een middel geworden waarmee
men communiceert en niet zozeer het gesproken woord.’
233