Download hier het complete rapport. - EduDivers

steeds gewoner, nooit gewoon
uitgezet dreigden te worden. Beide acties werden gesteund door linkse politici, pastors
én homo’s. Laatstgenoemden deden alsof ze een relatie hadden met de illegale mannen.
Vandaag de dag staat de Marokkaanse gemeenschap in Nederland in een kwade reuk
– veel meer dan andere etnische minderheden. Ze wordt vaak in verband gebracht met
criminaliteit, vooral door jongemannen. Inderdaad zijn het percentage verdachten en
het percentage jongeren die een Halt-maatregel opgelegd kregen veel hoger dan in andere
etnische groepen (Jaarrapport Integratie 2008 (cbs 2008: tabel B8.5).
De identificatie met Nederland is in de Marokkaanse gemeenschap echter sterker dan
in de Turkse en het percentage personen die liever in het land van herkomst zouden
willen wonen, is er beduidend kleiner. Wellicht is het daaraan te danken dat ‘mocro’s’ 1
hun achterstanden (die ze op haast alle terreinen hebben, ook ten opzichte van andere
allochtonen) snel inhalen. Opmerkelijk veel Marokkaanse Nederlanders braken door als
schrijver, acteur, sporter, cabaretier of politicus.
15.2 Mocro’s, homo’s en lesbo’s
De eerste Marokkaans-Nederlandse romancier was Hans Sahar, met zijn schelmenroman
Hoezo bloedmooi (1995). Homoseksualiteit speelt daarin een prominente rol: de
hoofdpersoon verdient de kost door zich te prostitueren voor zowel heren als dames.
Ook Hafid Bouazza schreef in zijn debuut, De voeten van Abdullah (1996), over geslachtsverkeer
tussen geslachtsgenoten.
Wetenschappelijke verkenningen van homoseksualiteit en Marokkaanse cultuur verschenen
al lang voor die tijd. Zo promoveerde in 1977 psycholoog Andreas Eppink op
een onderzoek naar vriendschap en seksualiteit in Marokko. Daarbij ging hij uitvoerig
in op Marokkaanse opvattingen over seks tussen mannen en op de beleving daarvan. 2 In
de jaren tachtig werden daar ook scripties over. Deze wetenschappelijke belangstelling
lijkt vooral te zijn gewekt door de opkomst van hiv/aids. Zo verrichtten Amsterdamse
antropologen onderzoek naar ‘seksuele relaties en beschermingsgedrag’ (Van Gelder en
Lamur 1993).
Een enquête onder bijna 1000 middelbare scholieren (Danz et al., 1993) leerde onder
meer dat de Turks en Marokkaans-Nederlandse jongeren veel minder kennis hadden over
seksualiteit dan hun autochtone leeftijdsgenoten. Velen waren zelfs niet bekend met
de termen ‘homo-’ en ‘heteroseksueel’. Ook uit Jeugd en Seks 95, waaraan meer dan 7000
scholieren deelnamen, bleek dat de allochtonen onder hen (18%) merendeels afwijzend
stonden tegenover homoseksualiteit. Dat bleek eveneens uit een veel kleinschaliger
onderzoek, Hoe roze is Amsterdam? Van de 700 respondenten was 10% van Turkse of Marokkaanse
komaf. Dezen bleken in alle opzichten het negatiefst te staan tegenover homoseksualiteit.
3
De houding van Marokkaanse of islamitische Nederlanders tegenover homoseksualiteit
was inmiddels ook een politieke kwestie: in 1997 publiceerde Pim Fortuyn zijn pamflet
Tegen de islamisering van onze cultuur, waarin hij onder meer waarschuwde voor de intolerantie
van moslims jegens homo’s. Een paar jaar eerder had hij juist een parallel getrokken
tussen de emancipatie van deze twee groepen:
266