Download hier het complete rapport. - EduDivers

steeds gewoner, nooit gewoon
keerde met toestemming van de betrokkenen terug. Op de baan kwam hij kort daarop
voor het eerst een Turkse homo tegen en later een andere in een bar. Die jongens noemden
zichzelf Italiaans of Indisch – dat klonk toen beter – en werden daar ook voor aangezien.
Eind jaren zeventig ontmoette ak enkele homoseksuelen van verschillende etnische
komaf nadat hij bij Reyer Breed in het radioprogramma Ook zo was geweest. Ze vormden
een gezelligheidsgroep meer dan een strijdbare beweging. Ze gingen regelmatig samen
eten en voelden zich welkom bij het coc en in de homowereld. Een nieuw gezicht met
een ander kleurtje werd op prijs gesteld. Hij herinnerde zich geen problemen rond
homoseksualiteit in etnische kring – ondanks de eerdere negatieve ervaringen met zijn
vader.
Volgens ma hadden het coc en verschillende migrantenorganisaties zoals zijn Hollanda
Türkiyeli Isçiler Birligi (htib, Turkse Arbeidersvereniging in Nederland) in 1979 of 1980
samen een pamflet uitgebracht waarin ook bestrijding van homodiscriminatie een
thema was. Toen ma het pamflet uitdeelde op de Amsterdamse Albert Cuypmarkt, kreeg
hij klappen van een Turks-Nederlandse man die het niet zag zitten. Net als het Komitee
Marokkaanse Arbeiders in Nederland was de htib een linkse organisatie, in dit geval nauw
verbonden met de Turkse communistische partij. In die tijd waren er nog nauwelijks
moskeeën of islamitische organisaties. De aanhang van deze linkse vakbonden was niet
per se homovriendelijk, maar de leiders beseften dat homo’s net als gastarbeiders hun
rechten opeisten. Sommige voelden juist solidariteit omdat veel gastarbeiders in de
beginperiode te maken hadden met homomannen, vooral als die hen als leraar Nederlands
leerden of als vrijwilligers actief waren in organisaties voor buitenlanders. Net
als bij heterovrouwen speelden daarbij naast sociale ook erotische motieven: de nieuwkomers
waren aantrekkelijke alleenstaande jonge mannen, die exotisch waren en niet
aan een gezin waren gebonden. Verschillende respondenten spraken waarderend over
zulke homoseksuele contactpersonen. js noemt haar homoseksuele leraar Engels de
beste docent die ze ooit heeft gehad (Doppert en Hermans 2006: 89). Ook hka en andere
allochtone sleutelfiguren zoals Aboutaleb, Sini en Hirsi Ali spraken zich publiekelijk
in soortgelijke bewoordingen uit. Aboutaleb betreurde het dat de tweede generatie de
homomannen die hem op weg hielpen in Nederland nu uitscheldt en bedreigt.
Op 7 december 1987 organiseerde js een studiedag rond homoseksualiteit voor Turkse
Nederlanders in het kader van haar werk voor het Amsterdamse jac, omdat veel van huis
weggelopen allochtone homojongens daar hulp zochten. Haar collega’s vroegen zich af
of er wel Turkse homo’s en lesbo’s bestonden – zo onbekend was homoseksualiteit onder
etnische minderheden. Zij kreeg zeer tegengestelde reacties op haar voorstel: homoseksuelen
van Turkse komaf die het initiatief zeer waardeerden omdat ze in eenzaamheid
verkommerden en hetero’s die geweldig op homo’s scholden en zeiden dat zoiets in de
Turkse cultuur niet bestond en er zeker niet thuishoorde. De Turkse psycholoog Arslan
Yüzgün, die over het thema had geschreven, beantwoordde vragen van de deelnemers
over homoseksualiteit. Hij vond dat het probleem te lang niet aangekaart was omdat er
‘belangrijker’ zaken waren om je voor in te zetten of zoals iemand zei: ‘Mensen moeten
voor hun ideologie vechten, niet voor hun kont!’ (Şimşek 1988: 2) Het was tijd om homoseksualiteit
aan de orde te stellen, vooral ook omdat taboes de problemen zoals met de
290