Download hier het complete rapport. - EduDivers

sociale acceptatie van homoseksualiteit in nederl and
19 Sociale acceptatie van homoseksualiteit in
Nederland; samenvatting en slotbeschouwing
Saskia Keuzenkamp, Jan Willem Duyvendak, Hanneke Felten en
Gert Hekma (scp, UvA, Movisie en UvA)
19.1 Het opmaken van de balans
Met de openstelling van het burgerlijk huwelijk voor paren van hetzelfde geslacht in
2001 was in de ogen van velen de emancipatie van homoseksuele mannen en lesbische
vrouwen voltooid. Inderdaad blijkt uit algemene opinieonderzoeken dat de Nederlandse
bevolking over het algemeen weinig moeite heeft met homoseksualiteit. Dat
neemt echter niet weg dat sommige kwesties, zoals met name de openlijk zichtbare
homoseksualiteit, nog altijd weerstand oproepen en dat sommige groepen, zoals orthodox-religieuzen,
meer moeite hebben met homoseksualiteit. Ook vanuit de katholieke
kerk, die in dit rapport buiten beschouwing is gebleven, komen homonegatieve signalen
naar buiten, getuige bijvoorbeeld het feit dat onlangs een homoseksuele prins carnaval
werd uitgesloten van de heilige communie.
Het vierde kabinet-Balkenende stelde bij zijn aantreden in 2007 als centrale doelstelling
van het homo- en lesbisch emancipatiebeleid het verbeteren van de sociale acceptatie
van homoseksualiteit. Op verzoek van de toenmalige minister voor homo-emancipatie,
Ronald Plasterk, ontwikkelde het Sociaal en Cultureel Planbureau (scp) een indicator
voor het monitoren van de mate waarin dat doel wordt gerealiseerd. Volgens de nulmeting
(op basis van gegevens uit 2006) had in 2006 15% van de Nederlandse bevolking een
negatieve houding tegenover homoseksualiteit. Maar hoe staat het daar nu mee? Is dit
aandeel inderdaad geslonken, zoals het kabinet beoogt? En wat zeggen homoseksuele
mannen en vrouwen zelf over de mate waarin hun seksuele voorkeur wordt geaccepteerd?
Een samenvattende indicator verhult uiteraard tal van verschillen en nuances. Allereerst
zijn daar verschillen tussen groepen. Het is van belang om na te gaan welke groepen
meer en welke minder moeite hebben met homoseksualiteit. Zoals uit eerder onderzoek
bleek, staan met name sommige migrantengroepen nogal negatief tegenover homoseksualiteit
(Keuzenkamp et al. 2006). Er zijn helaas geen nieuwe cijfers beschikbaar
om te kunnen bezien in hoeverre bij die groepen een trend in de gewenste richting valt
te constateren. 1 In dit rapport hebben we daarom op een andere manier gekeken naar
ontwikkelingen in enkele migrantengroepen. Op basis van interviews en literatuurstudie
brengen we in beeld welke ontwikkelingen zich sinds 1970 hebben voorgedaan in
groepen met een Surinaamse, Turkse, Marokkaanse en Chinese achtergrond en wat voor
factoren daarbij in positieve of negatieve zin een rol hebben gespeeld. Ter vergelijking
onderzochten we ook ‘behoudende protestanten’, een autochtone minderheidsgroep
die eveneens homoseksualiteit relatief vaak afwijst.
335