Download hier het complete rapport. - EduDivers

als er ma ar niet openlijk over gesproken wordt
16.3 Homoseksualiteit in Nederland
De Turken in Nederland zijn sterk gericht op Turkije: ze kijken via schotels naar de Turkse
tv, lezen Turkse kranten en, anders dan bij Marokkaanse Nederlanders, zijn hun iconen
eerder Turkse dan Nederlandse Turken. Ze vormen een tamelijk gesloten gemeenschap
die weinig aansluiting zoekt of vindt bij de Nederlandse samenleving. Ze hebben hun
eigen organisaties die goed functioneren. De sociale controle is zo sterk dat aan de ene
kant kleine criminaliteit of antihomogeweld onder Turks-Nederlandse jongemannen
minder voorkomt, terwijl aan de andere kant een soepele toegang tot de Nederlandse
(homo)wereld voor die jongeren wordt bemoeilijkt. Wanneer er problemen met ‘moslims’
worden ervaren in Nederland, geldt dat veel minder voor Turkse dan Marokkaanse
Nederlanders.
Onder de Turkse Nederlanders bestaat weer een grote variatie. Volgens fk, voorzitter
van de hak-der (Federatie van Alevitische Gemeenschap Nederland) zijn de alevieten
liberaler op seksueel gebied dan andere Turken, al hangt veel af van hun afkomst (platteland
of stad) en opleidingsniveau. Koerdische Turken zijn juist weer traditioneler dan
gewone Turken en zij zetten volgens cc hun kinderen die homo of lesbo zijn gewoon op
straat. De meeste Nederlandse Turken komen van het Anatolische platteland en hebben
tamelijk conservatieve opvattingen over gender- en seksuele verhoudingen. Zeker de eerste
generatie heeft weinig meegekregen van de modernisering die zich in Turkije heeft
voorgedaan, waardoor sommige respondenten menen dat homo’s en lesbo’s beter af zijn
in Turkije dan in Nederland, terwijl andere van mening zijn dat leven in Nederland voor
Turkse homo’s een groot voordeel oplevert. hku (die hier in zijn studententijd woonde)
drukte deze ambivalentie uit bij zijn terugkeer naar Turkije: ‘liever homo in Turkije dan
Turk in Nederland’.
In de jaren zeventig vormde homoseksualiteit van of onder Nederlandse Turken geen
publiek probleem. Ze waren alleenstaande mannen. Hoe ze hun seksuele plezier vonden,
bij vriendinnen, sekswerksters of seksegenoten, weten we niet. Tien jaar later meldden
Everaert en Lamur (1993: 128) dat de mannen parken bezochten voor homoseksuele contacten.
In de beginperiode heerste een zekere onbekommerdheid over het thema. Net
als andere gastarbeiders leefden sommige Turks-Nederlandse mannen als hippies die
jointjes rookten, meisjes versierden en zich weinig gelegen lieten liggen aan de islam.
Volgens hka hadden ze geen integratieproblemen toen: ‘Die gasten hadden allemaal
een vriendin. Ze gingen allemaal uit. Ze gingen allemaal vreemd.’ Ze waren hier gekomen
om geld te verdienen en met morele vragen hielden ze zich niet bezig.
De jonge ak speelde in Turkije erotische spelletjes met jongens en nadat hij in 1970 als
8-jarige naar Nederland was verhuisd, ging hij daarmee door. Op zijn 12e raakte hij verliefd
op een zeeman met wie hij zijn eerste seksuele ervaring had. Hij ontdekte dat hij
homoseksueel was en wist snel de weg te vinden naar andere homomannen, eerst in een
bar, later op de baan (publieke homo-ontmoetingsplek). Hij ging er op zijn 15e vandoor
met een Nederlandse man en belde zijn vader na twee weken. Die was woedend, maar via
het Jongeren Advies Centrum (jac) werd de zaak gesust. Ali keerde terug naar huis en mocht
niet meer met homo’s omgaan. Om dat te voorkomen werd Ali (die een Nederlandse
stiefmoeder heeft) teruggestuurd naar een oom in Istanbul. Hij hield het daar niet uit en
289