Download hier het complete rapport. - EduDivers

steeds gewoner, nooit gewoon
De in Nederland geboren jh was op zijn 12e jaar van huis weggelopen en leefde daarna
op straat en in de opvang. Hij verdiende zijn geld in de mannenprostitutie. Na zes jaar
ging hij weer naar huis, waar hij uit de kast kwam. Hij werd geaccepteerd, hoewel zijn
moeder nog een tijdje bleef geloven dat het wel weer overging omdat hij zo geworden
zou zijn door ‘manipulatie’ in de witte homowereld. Bij de acceptatie hielp het zeker ook
dat tezelfdertijd een neef op de buis verscheen die over zijn leven als homoseksuele sekswerker
vertelde.
Voor dm, geen homo, betekende Nederland seksuele vrijheid:
Iets als een seksshop, dat was een hele openbaring. In Suriname kwam je dat hele fenomeen
niet tegen. En hier zag je een penis in de etalage. Dus ik dacht, nou goh, je kunt hier van
alles kopen, je kan een vagina kopen. Dus dan zie je een veel meer open samenleving dan
in Suriname. In Suriname, als wij alleen maar een halfblote vrouw in een krant zagen of in
een voorlichtingsboekje over borstamputatie, dan keek je geen eens en dan moest je moeder
ook niet zien dat je daarnaar keek. Hier lag alles open en bloot dus dat was van een gesloten
situatie naar een open situatie.
sk geeft voor de Hindostaanse gemeenschap aan dat het daar moeilijk blijft liggen.
De houding is
[...] passief agressief. Het is meer in de trant van, ‘nou ja, het is jouw leven. Je moet maar zelf
weten wat je doet. Je moet het maar zelf bepalen want naar ons luister je toch niet meer.’ Weet
je, een soort schuldgevoel aanpraten. Doen alsof ze er niets over hoeven te zeggen, maar ondertussen
steken onder water geven van: ‘je hebt ons wel een beetje te schande gemaakt, dat je
dat goed door hebt.’ [Vooral dat kinderen niet trouwen, betekent een grote teleurstelling voor
ouders:] Het huwelijk, trouwen, kinderen krijgen, dat staat zo ontzettend hoog in die cultuur.
[Voortplanting is] zo ontzettend belangrijk dat de begrippen ‘homo’ en ‘lesbisch’ verwarring
scheppen.
Ze doorbreken namelijk het ideale plaatje. Daarom praat men er onder Hindostanen
liever niet over en bestaat er een struisvogelpolitiek.
ar ziet een klassenverschil in homoacceptatie. Hij kende jongens uit de arbeidersklasse
die ‘helemaal met zichzelf in de knoop zaten omdat ze door hun familie niet werden
geaccepteerd en via allerlei rituelen werd er geprobeerd om ze te genezen van die homoseksualiteit.’
Volgens ah is het tevens een kwestie van kleur: ‘Dan ga je echt niet uit de
kast komen als je donkerder bent of van een lage sociale klasse komt. Dan ga je in het
bos wat doen als je andere behoeftes hebt.’ Eenmaal in Nederland kwamen volgens ar
veel homo’s en lesbo’s in de Bijlmer terecht. De Bijlmer heeft altijd bekend gestaan als
een soort vrijplaats voor mensen die een afwijkende mening hebben. Ook witte mensen.
In de jaren zeventig, toen hij daar als student terechtkwam, woonden er allerlei gay couples
en lesbiennes en die werden niet weggepest hoewel iedereen ervan wist.
jh, die elders in Amsterdam was opgegroeid, kwam in de Bijlmer terecht na een wild
leven van zwerven door de stad en hoereren in de Paardenstraat. ‘Later toen ik 18 was,
kwam ik in de Bijlmer in aanraking met de Surinaamse way of life. Onder de homo’s en
lesbiennes.’ Daar bleek een heel opvangcircuit voor jonge homo’s en lesbo’s te bestaan. 3
252